ထုိ႕ေၾကာင့္ ထုိ႕ေန႕က လူမမာမ်ားကုိ တုိက္ေကြ်းေလ့ရွိက်သည့္ “ေကြ႕ကာအုပ္” ေခၚ ဗူးမ်ားကုိ အလုံ အေလာက္ ၀ယ္ယူပစ္လုိက္သည္။ ႏုိ႕စိမ္းဗူးထက္ အရြယ္ထက္၀က္ခန္႕ပုိၾကီး၏။သယ္ယူရန္ ေပါ့၏ ။ ေခြ်တာလွ်င္ တဗူးကုိ လူတေယာက္ ရွစ္ရက္စားႏုိင္၏။ထုိ႕သုိ႕ျပဳလုိက္ရေသာေၾကာင့္ စိတ္လက္ အေတာ္ေပါ့ပါးသြားသည္။ လုိအပ္ေသာ ဗီတာမင္ႏွင့္ ေဆးမ်ဳိးတုိ႕ကုိ ၀ယ္လ်က္ အိမ္သုိ႕ ေစာေစာျပန္ ၏။ ေနာက္ေန႕ ခရီးထြက္ရန္ တလွဳပ္လွဳပ္ ျပင္ဆင္၏။ အိမ္ရွင္မႏွင့္ ကေလးေတြကလည္း ထုိေန႕ ည ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္ၾက။
ေနာက္ေန႕ နံနက္ ၄-နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၾကားသည္ႏွင့္ အိပ္ရာက လန္႕ႏုိးလာသည္။အိမ္ရွင္မ လည္း စာေရးသူႏွင့္အတူ အိပ္ရာမွ လူးလဲထ၏။ အဖ်ားေျပးေလျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေပေစဟု အိမ္ေရွ႕ ေရစည္ပုိင္းတြင္ ေရခ်ဳိးလုိက္၏။ ထုိသုိ႕ျပဳသျဖင့္အိမ္ရွင္မမ်ားက ဆူပူေနေလမလားဟု စိတ္ထဲက ပူပင္ေန၏။ ေရခ်ဳိးျပီးလွ်င္ မိမိက ဦးေအာင္မ်က္ႏွာ ဆုိးဆုိးျပဳ၍ အိမ္တြင္းသုိ႕ ၀င္၏။ အိမ္ရွင္မသည္ လဘက္ရည္ၾကမ္း အသင့္လဘက္ေရခ်ဳိအသင့္ျဖင့္ ရွိႏွင့္ေလျပီ။
ကေလးေတြကိုလည္း အိပ္ရာမွ ႏွိဳးထား၏။ အိမ္ရွင္မ၏ သြန္သင္ေပးခ်က္အရ၊ ကေလးငယ္တုိ႕က မ်က္ႏွာသုတ္ ပု၀ါ၊ စြပ္က်ယ္အက်ႌ၊ ရွပ္အက်ႌ၊ လုံခ်ည္ စသည္တုိ႕ကုိ စာေရးသူလဲလွယ္ရန္အတြက္ အသင့္ကုိင္လ်က္ ထုိင္ေစာင့္ေနၾက၏။
“ဒီမိန္းမ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ မိန္းမဘဲ၊ ကေလးေတြ သူတုိ႕ဟာသူတုိ႕ အိပ္ေနၾကစမ္းပါေစ၊
ဘာလုိ႕ ဒုကၡေပးထားရတာတုံး သြားျပန္အိပ္ၾက …”
ကေလးေတြက ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ႏွင့္ မိခင္မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ၾက၏။“သူတုိ႕လဲ အိပ္ရာက ထခ်င္ၾက လုိ႕ အထခုိင္းလုိက္တာ၊ အခုသူတုိ႕ေသာက္ဖုိ႕ ေကာ္ဖီေတာင္ ေဖ်ာ္ပီးေနဘီ …”
အိမ္တြင္ ကေလးေတြက ေကာ္ဖီေသာက္ၾကသည္။ စာေရးသူက ထမင္းကုိ ငပိရည္ႏွင့္နယ္ဆီႏွင့္ဆမ္း၍ လဘက္ရည္ၾကမ္းျဖင့္ ထမင္းတလုပ္ လဘက္ရည္ၾကမ္းပူပူ တရွဳပ္ေသာက္သည္။ တခါတရံ လဘက္ရည္ ခ်ဳိက်က်ေသာက္သည္။ ေကာ္ဖီကုိ လုံး၀မၾကိဳက္။
ကေလးငယ္တုိ႕ကုိမူ ကေလးေတြ အေမအိမ္ရွင္မက၊ ေကာ္ဖီကုိ အခ်ိန္ႏွင့္တုိက္သည္။မုန္႕ပဲသားေရစာ လုံး၀မေကြ်း။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အစားအစာခ်င္း လုံး၀မတူေသာ ကေလးေတြႏွင့္ နံနက္ပုိင္းတြင္ ဘယ္အခါမွ် မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္ၾကရ။ ယခုနံနက္ အိမ့္ရွင္မ၏စီစဥ္ေပးခ်က္အရ စားပြဲခုံၾကီးကုိခ်ကာ ကေလးေတြႏွင့္ အတူ၀ုိင္း၍ လဘက္ရည္ေသာက္ၾကရသည္။ ကေလးေတြက ေကာ္ဖီခြက္ကုိယ္စီႏွင့္ စာေရးသူက လဘက္ရည္ခြင္ႏွင့္ …
စားပြဲအလယ္တြင္ စာေရးသူၾကိဳက္တတ္ေသာ ထမင္းၾကမ္းဇလုံၾကီး ရွိသည္။အိမ့္ရွင္မညဥ့္ဦးကတည္းက ၾကိဳတင္စီမံထားဟန္တူ၏။ ေႏြးထားေသာ ဟင္းက်န္ႏွင့္ ဗါလေခ်ာင္ငပိေညွာ္တုိ႕ကုိ ထမင္းၾကမ္းႏွင့္ နယ္ကာ၊ ဇလုံၾကီးထဲသုိ႕ ထည့္၍ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္း တတ္ေပးထား၏။ မိသား ဖသားစုတုိ႕လဘက္ရည္ ၾကမ္း ေသာက္ၾက ထမင္းၾကမ္း ေကာ္စားလုိက္ၾကႏွင့္ ဇြန္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွာလည္း အနားမေနရ ၊ ေရွ႕တြင္ ကုိယ္စီကုိယ္စီခ်ထားၾကသည့္ ေကာ္ဖီႏွင့္ လဘက္ရည္ အခ်ဳိခြက္တုိ႕ကမ်က္ႏွာငယ္ ငယ္ႏွင့္ ….
ဇလုံပန္းကန္ထဲသုိ႕ ဇြန္းက်သံ လဘက္ၾကမ္းကုိ ရွဴးရွဴးမွဳတ္ေသာက္သံတုိ႕ျဖင့္မလုယက္ေသာ္လည္း လုယက္စားေသာက္ေနၾကသကဲ့သုိ႕ စီစီညံလ်က္ …“ႏွီးေဒါင္းလန္းၾကီးခူးျငီးေသာအခါ
သမီးႏွင့္သား မ်ားလုိ႕ မ၀င္သာ …
ဒူးတဘက္ဟာ တြန္းကာဖယ္လ်က္
သူ႕ထက္ငါေလ စားေတာ့မည္ေစ …
စားေပသာလွ အုန္းခြက္ကယ္ႏွင့္ေလး ….. ”
၀န္ၾကီး ပေဒသရာဇာ၏ ထန္းတက္သမားဘြဲ႕ “တ်ာခ်င္း”ကို စာေရးသူက သတိရလုိက္သည္။ မ်က္ႏွာက မလွဳပ္ရွားေသာ္လည္း ယခုကဲ့သုိ႕ သားေတြသိၼးေတြ အစုံအညီႏွင့္ တေပ်ာ္တပါးခ်ည္း စားရ ေသာက္ရ သည္ကုိ စာေရးသူ၏စိတ္ထဲ၌ ၾကည္ႏူးမိသည္။
ေနာင္ကုိ ဒီကေလးေတြႏွင့္ ဒီလုိစားခြင့္မွ ၾကံဳရပါေတာ့မည္လားဟုလည္း ခ်က္ျခင္းေတြးလုိက္သည္။ ကေလးေတြလည္း မိမိတုိ႕အေဖၾကီးကုိ ေနာက္ေနာင္ဤစားပြဲပုိင္း၌ ေတြ႕ရခ်င္မွ ေတြ႕ရေပလိမ့္မည္ဟု ဘယ္သူကမွ သိရွာလိမ့္မည္မဟုတ္ဟုလည္း ေတြးသည္။အမွတ္မဲ့ အိမ္ရွင္မ မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ သည္။ အိမ့္ရွင္မလည္း သူ႕အေတြးႏွင့္သူ ထမင္းဇလုံၾကီးကုိ ေငးစုိက္ေနသည္။
အိမ္ေရွ႕မွ ကားဟြန္းသံၾကားရသည္။ အိမ့္ရွင္မက စာေရးသူ၏ မ်က္ႏွာကုိ ကြက္ကနဲလွမ္းၾကည့္လုိက္၏။ “လဘက္ရည္ေသာက္ပါအုံးေလ၊ ပစၥည္းေတြအဆင့္သင့္ဘဲဥစၥာ”… ေျပာေျပာဆုိဆုိ အိမ့္ရွင္မက၊ အိမ္ေရွ႕ရွိ ကားေပၚမွ လူမ်ားအား ေကာ္ဖီ ေသာက္ၾကြၾကပါရန္ သြားေခၚ၏။ အားလုံးေသာက္ျပီးၾက၍ မည္သူမွ လုိက္မလာၾက။ စာေရးသူက လဘက္ရည္ခြက္ကုိ တၾကိဳက္တည္းႏွင့္ အကုန္ေမာ့ကာ အထုပ္အပိုးဆြဲ ၍ ေနရာမွ ထသည္။ ကေလးေတြလည္း ဟုိဟာသည္ဟာကုိင္၍ ေနာက္ကအတင္းလုိက္လာၾက၏။
ေအးစိမ့္ေသာနံနက္ခင္းတြင္ မုိးမွဳန္ကေလး က်ေန၏။ အိမ့္ရွင္မႏွင့္ ကေလးတစုသည္မုိးမွဳန္ေအာက္တြင္ ဇြတ္ေပရပ္ေနၾက၏။ စာေရးသူတုိ႕၏ ဂ်စ္ကားသည္ အိမ့္ရွင္မႏွင့္ ကေလးတစုကုိ ေက်ာခုိင္း၍ ထြက္လာၾကသည္။ ဂ်စ္ကားကို ဗုိလ္မွဴးစိန္ျမ ကုိယ္တုိင္ေမာင္း၏။ ကားလမ္း၏တဘက္တခ်က္၌ စိမ္းစုိေသာ လယ္ကြင္းတုိ႕သည္ တရိပ္ရိပ္က်န္ရစ္ခဲ့ၾက၏။ စာေရးသူတုိ႕သည္ အခ်ိန္ခပ္ေစာေစာ ပင္ ေတာင္ငူ ေရာက္ၾက၏။
ခရီးေရာက္မဆုိက္ ဗိုလ္မွဴးေစာျမင့္(ယခု ယဥ္ေက်းမွဳ႒ါနႏွင့္ ျပန္ၾကားေရး႒ါန တာ၀န္ခံဗိုလ္မွဴးၾကီး ေစာျမင့္) ကို သြားေရာက္ေတြ႕၏။ သြားရမည့္နယ္ေျမ အေျခအေန၊ သြားေရာက္ႏုိင္မည့္ ခရီးလမ္းမ်ား၊ ကိုေမာင္ေမာင္တုိ႕ ရွိမည့္ေနရာ စသည့္တုိ႕ကုိ စုံစမ္း၏။ဗုိလ္မွဴးေစာျမင့္က သူ၏ ကရင္သူရဲေကာင္း ကေလးမ်ား အနက္ မေသဘဲ ျပန္ေရာက္လာေသာ သူရဲေကာင္း ကရင္ရဲေဘာ္ကေလး၏ ထံမွ ေနာက္ဆုံး သိရွိထားရသမွ်ကုိအေသးစိပ္ ေျပာျပ၏။
ေရးသူ- ရန္ကုန္ဘေဆြ
(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပမည္။)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြတို ့၏ ေဆြးေႏြးမူ ေဝဖန္မူအား လိူက္လွဲစြာ ၾကိဳဆိုပါသည္