တုိက္ယူရသည့္ မ်က္ရည္တေပါက္ အပုိင္း(၇)

နယ္တနယ္လုံး ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားခ်ည္း ေနၾကသည္။ ျမန္မာ့အမ်ဳိးသားရြာဟူ၍ မရွိ၊ ေတာေတာင္ ထူထပ္လ်က္ ရွိဳေျမွာင္,က်ဥ္း,ခ်ဳိင့္တုိ႕ ေပါ၏။ ေခ်ာင္းတုိ႕သည္က်ဥ္း၍ နက္၏။ ေရစီး သန္၏။ ေခ်ာင္းေဘး ပတ္လည္၌ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တုံး ေပါမ်ား၏။ အခ်ဳိ႕ေနရာ၌ ေခ်ာင္းရုိး၏ ကမ္းပါးမရွိ မတ္ေစာက္ေသာ ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးႏွစ္ခု၏ ၾကားထဲမွ ျဖတ္စီးလာျခင္းမ်ဳိးျဖစ္၏။


တရြာႏွင့္တရြာ ကူးသန္းသြားလာၾကေသာ ရွိရင္း လမ္းအတုိင္း သြားမွရမည္၊ ထုိလမ္းမ်ားကလည္း ရြာတြင္းသုိ႕ ဦးတုိက္၀င္သည္မ်ား၏။ ရြာအနီးသုိ႕ ရြာကုိကြင္း၍ေတာတြင္းက ျဖတ္သြားသည့္တုိင္ေအာင္ ရြာသူရြာသားမ်ား မသိရွိဘဲ သြားႏုိင္ရန္ ခဲယဥ္း၏။ ရြာသူရြာသားတုိ႕သည္ လူမ်ား သြားလာႏုိင္သည့္ ရြာေဘးပတ္လည္၌ အျမဲတေစ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား လုပ္ေနတတ္ၾကသည္ဆုိ၏။ ထုိ႕အျပင္ ကရင္
အမ်ဳိးသား လက္နက္ကုိင္တပ္သားတုိ႕ကလည္း ရြာတုိင္း၌ ရွိေနၾက၏။ ထုိလမ္းမွ မသြားဘဲ လမ္းအသစ္ ထြင္သြားမည္ဆုိလွ်င္လည္း သုံးေလးလျဖင့္ ေရာက္ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ဆုိ၏။ စာေရးသူတုိ႕   ေရာက္ေအာင္ သြားၾကရမည့္အခ်ိန္ကား တလအတြင္းျဖစ္၏။

ထုိေျခလမ္းခရီးရွိေသာ ရြာလမ္းမမ်ားမွ မသြားဘဲ ကရင္သူရဲေကာင္းေလးမ်ား သြားၾကသည့္ သံေတာင္ ကားလမ္းအတုိင္း သြားၾကမည္ဆုိလွ်င္လည္း ပုိ၍ခက္ခဲေသးသည္ ဆုိ၏။ ထုိလမ္းကိုအသုံးျပဳႏုိင္ရန္အတြက္ စာေရးသူတုိ႕ မဆုိထားႏွင့္ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာသည္ပင္လွ်င္ သံခ်ပ္ကာ ကားမ်ား၊ တင့္ကားမ်ားႏွင့္ အေျမာက္ၾကီးမ်ားကုိ သုံး၍ တပ္ရင္းလုိက္ ခ်ီတက္တုိက္ခုိက္ခဲ့ဘူးေသာ္လည္း ေျမေနရာအသြင္အျပင္၏ အကာအကြယ္ေပးထားမွဳေၾကာင့္ မတတ္ႏိုင္ဘဲ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရသည္ဆုိ၏။

ေနာက္ဆုံး သိရသေလာက္မွာ ထုိလမ္းတေလွ်ာက္လုံး ကရင္အမ်ဳိးသား လက္နက္ကိုင္မ်ား တပ္စြဲထားၾက ၍ တပ္ရွိေသာ ေနရာတုိင္း၊ ရြာရွိေသာ ေနရာတုိင္းတုိ႕တြင္ ကင္းပုန္းမ်ား၊ “ဘန္ကာ”ေခၚ “ခံတပ္” ငယ္ကေလးမ်ား၊ အ၀င္အထြက္စစ္ေသာ လက္နက္ကိုင္တပ္စိပ္ကေလးမ်ား၊ တရြာႏွင့္တရြာ၊ စခန္းတခုႏွင့္ တခု၊ သြားလာခြင့္ လက္မွတ္ ထုတ္ေပးေသာရုံးမ်ား စသည္တုိ႕ျဖင့္ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးပိတ္ဆုိ႕ေနသည္ဟု ဆုိ၏။

ထုိ႕ျပင္ ကိုေမာင္ေမာင္တုိ႕ကုိ ေနာက္ထပ္ျပန္ဖမ္းမိသြားျပီးမွ ေနရာေရြ႕ေျပာင္း ထားသည္-မထားသည္ကို လည္း သတင္းအတိအက် မရေသးဟု ဆုိ၏။ သုိ႕ေသာ္ စာေရးသူက စိတ္မပ်က္၊ ယခင္ေတာင္ငူ တုိက္ျပီးစ အခ်ိန္က ထုိသံေတာင္သုိ႕ မည္ကဲ့သုိ႕ သြားၾကမည္ဟု အစီအစဥ္လုပ္ဘူး၏။ ေတာကြ်မ္း၍ လုိရာသုိ႕ ထုိးေဖာက္ သြားေရာက္တတ္ေသာ မုဆုိးမ်ားကိုလည္း ရွာထားဘူး၏။ ထုိမုဆုိးတုိ႕ႏွင့္ တုိင္ပင္ခ်င္ေသာ စိတ္ေတြ ေပၚလာသည္။ ရန္ကုန္မွ ၾကိဳတင္လႊတ္လုိက္ေသာ ဗုိလ္ေဖခ်စ္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ စာေရးသူ၏
ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ထုိမုဆုိးမ်ားရွိရာ လယ္ေ၀း၊ သေျပပင္ရြာ၊ သခင္ၾကည္ရွိန္(ယခု ဖဆပလအမတ္ေဟာင္း) ၏ အိမ္သုိ႕ ေရာက္ႏွင့္ေနၾက၏။ ယခုေလာက္ဆုိလွ်င္ ဗုိလ္ေဖခ်စ္သည္ ထုိမုဆုိးၾကီးမ်ားကို အဆင္သင့္ ရွာထားျပီး ခရီးလမ္းပန္းအတြက္ အသင့္တုိင္ပင္ျပီး၊စီစဥ္ျပီး၊ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။

“က်ေနာ္ … အခုည သေျပပင္ဘက္ သြားလုိက္ခ်င္ေသးတယ္၊ မနက္မွ ျပန္လာယင္ျဖစ္မယ္ မွဳတ္လား …. ”
ဆုံးျဖတ္မွဳျမန္သေလာက္ ဘာမဆုိ ေခါင္းေအးေအးႏွင့္ ျပဳလုပ္တတ္သည့္ ဗုိလ္မွဴးေစာျမင့္က စာေရးသူကုိ ၾကည့္၍ ျပံဳးလုိက္၏။“နက္ျဖန္မနက္မွ က်ေနာ္နဲ႕အတူတူ သြားပါလား၊ ခင္ဗ်ားလဲ ဒီေန႕တေန႕လုံး ကားစီး
လာခဲ့ရတာ နည္းနည္းအနားယူလုိက္ေပါ့ … ”

စာေရးသူက အတင္းအၾကပ္ မေျပာလုိေသာ္လည္း ၀မ္းထဲက သိပ္သြားခ်င္ေနသည္။ဒါကို ဗုိလ္မွဴးေစာျမင့္ က  အကဲခတ္မိပုံရ၏။“သိပ္အေရးၾကီးသလား၊ ဟုိမွာ ခင္ဗ်ား ဘာအစီအစဥ္ေတြ လုပ္ထားလုိ႕လဲ …”
“သိပ္အေရးၾကီးတယ္ရယ္လုိ႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဟုိမွာ ရွိေနၾကတဲ့ မုဆုိးေတြနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လုိ႕ပါဘဲ …”
ဗုိလ္မွဴးေစာျမင့္က အေတာ္စိတ္၀င္စားသြား၏။ ထုိ႕ေနာက္ အဆုိပါ မုဆုိးေတြႏွင့္ဘယ္လုိဆက္စပ္ျပီး ဘာမ်ားလုပ္မလုိ႕လဲဟု သိခ်င္ေနဟန္တူ၏။

“ဟုိ …. က်ေနာ္တုိ႕ ေတာင္ငူကို တုိက္ပီးစက ကုိေမာင္ေမာင္တုိ႕ေနာက္ကို လုိက္ဘုိ႕လုပ္ၾကေသးတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ကိုေမာင္ေမာင္တုိ႕ကုိ ကရင္အမ်ဳိးသားေတြ ေခၚသြားၾကတာဟာ “လိပ္သုိ”ရယ္၊ “ေရသုိၾကီး” ရယ္၊ “ေဘာဂလိၾကီး” ရယ္၊ ဒီ သုံးေနရာ၊တေနရာရာ ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႕ သိရတယ္၊ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕က လုိက္ဘုိ႕ လုပ္ေတာ့သခင္ၾကည္ရွိန္က သူ႕ေယာကၡမၾကီးပုိင္တဲ့ ဆင္အေကာင္ ၂၀ နဲ႕ ဆင္ဦးစီးေတြကို
ျပန္လႊတ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ လႊတ္ပါဆုိပီး ေပးတယ္။

အဲဒါနဲ႕ အဲဒီဆင္ေတြနဲ႕ ဆင္ဦးစီးေတြရယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕ ရဲေဘာ္ေတြရယ္ အဲဒီသြားမဲ့ ေနရာေတြကုိ လမ္းဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္ ၊ ျဖတ္ပီး ေတာကြ်မ္းတဲ့ မုဆုိးၾကီး ေလးေယာက္ရယ္ သြားဘုိ႕လုပ္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕ အစီအစဥ္က ကိုေမာင္ေမာင္တုိ႕ကုိ မရမျခင္း ေတာထဲမွာ ေတာခုိတဲ့ လူေတြလုိဘဲေနမယ္၊ လက္နက္ရိကၡာလုိတဲ့ အခါ အစုိးရတပ္နဲ႕ ဆက္သြယ္ပီးလာယူမယ္၊ တုိက္ပြဲ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုေမာင္ေမာင္တုိ႕ ျပန္မရမျခင္း ျပန္မလာဘူး၊ ကရင္အမ်ဳိးသား ပုိင္နက္ထဲမွာရွိတဲ့ ဗမာသူပုန္ေတြ အျဖစ္ ေနမယ္၊ အဲဒီလုိ စီစဥ္ခဲ့ဘူးတယ္၊ အဲဒီလုိ စီစဥ္ခဲ့ဘူးတယ္ခင္ဗ်ာ့၊ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက သူမလုပ္၀ံ့တာကို သူမ်ား မခုိင္းခ်င္ဘူးဆုိတာနဲ႕ မလုပ္ခဲ့ရဘူး၊ အဲဒီတုန္းက ေခၚသြားဘုိ႕ လုပ္
ထား တဲ့ မုဆုိးၾကီးေလးေယာက္ကုိ အခု ကိုေဖခ်စ္က ရွာထားႏွင့္ၾကလိမ့္မယ္ …”

ဗုိလ္မွဴးေစာျမင့္သည္ ခနေတြ၍ စဥ္းစားလုိက္၏။ ထုိ႕ေနာက္ ေနရာမွထရင္း စာေရးသူ
ကုိ ျပံဳး၍ၾကည့္လုိက္၏။
“ကုိေဖခ်စ္တုိ႕ ရွာထားႏွင့္ၾကမွာဘဲ၊ နက္ျဖန္မွ က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူသြားေတြ႕ၾကတာေပါ့၊
မနက္ဖက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ …. ဟုတ္လား …. ကဲ … အနားေလး ဘာေလး ယူပါအုံး …”

သုိ႕ျဖင့္ စာေရးသူသည္ ေနာက္ေန႕နံနက္သုိ႕ေရာက္မွ သခင္ၾကည္ရွိန္တုိ႕ရွိရာ သေျပပင္ရြာသုိ႕ သြား၏။ ပဲခူးရုိးမေပၚမွ ျဖတ္၍ တုိက္ခတ္လာေသာ ေတာင္ငူ မုိးသက္ေလသည္စာေရးသူ၏ရင္ဘက္ မ်က္ႏွာသုိ႕ တုိးေ၀ွ႕ တုိက္ခတ္၏။ မ်က္လုံးေတြ ပူလ်က္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာ၏။ အေရးထဲတြင္ အဖ်ားတက္ခ်င္ လာေသာေၾကာင့္ အနီးတြင္ရွိေသာ ဗိုလ္မွဴးေစာျမင့္ မသိေအာင္ ဟန္လုပ္ေနရ၏။ ကိုေဖခ်စ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ား ကို “သာ၀တၱိ”ရြာ၌ပင္ ေတြ႕ရသည္။ ေနေရးထုိင္ေရး ပုိေကာင္းေအာင္ သခင္ၾကည္ရွိန္ႏွင့္ “သာ၀တၱိ”ရွိ သခင္သိန္းေမာင္တုိ႕က စီစဥ္ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ေတာင္ငူႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ပို၍
လြယ္ကူေသာေၾကာင့္ဟုလည္း ဆုိ၏။

စာေရးသူ၏အျမင္ကား ထုိ႕သုိ႕မဟုတ္၊ သာ၀တၱိရြာ၌ ကိုေဖခ်စ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္တသုိက္ထင္သလုိ ပုိ၍ေနႏုိင္ၾက ၏။ ျမိဳ႕ဆန္ေသာ ရြာငယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာမဆုိ လုိသမွ်အကုန္ရ၏။ သခင္သိန္းေမာင္သည္ ဗုိလ္ေဖခ်စ္ႏွင့္ရြယ္တူျဖစ္၏။ တခ်ိန္က ရွမ္ျပည္ပင္ေလာင္မွေန၍ ေတာင္ငူသုိ႕ ျဖတ္ခ်ီလာၾကရာတြင္ အတူတြဲခဲ့ၾကရေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လည္းျဖစ္၏။ သခင္ၾကည္ရွိန္တုိ႕ကဲ့သုိ႕ သိကၡာၾကီးသူ အသက္ၾကီး သူမ်ား မရွိေသာေၾကာင့္ ဘာကိုမွ် ထိန္းသိမ္းေစာင့္စည္းရန္ မလုိ။ စာေရးသူတုိ႕ ေရာက္သြားၾကသည့္   နံနက္ပုိင္း၌ပင္လွ်င္ ကိုေဖခ်စ္ႏွင့္ သခင္သိန္းေမာင္တုိ႕ ေနအထြက္တြင္ ေလ တက္ေနေသာေၾကာင့္   ေငြအရက္ကေလး တျမျမျဖင့္ ေရခ်ိန္အေတာ္ရေနၾကေပျပီ။

ရဲေဘာ္အားလုံးတုိ႕ကလည္း အရပ္၀တ္ အရပ္စားျဖင့္ ရွိေနၾက၏။ သခင္သိန္းေမာင္က အိမ္သုံးေလးအိမ္၌ အစုလုိက္ အစုလုိက္ခြဲထားေပးသည္။ ေတာထဲ၌ သစ္အလုပ္ လုပ္ၾကမည့္သူမ်ားဟု ေျပာထား၏။ သုိ႕ေသာ္ …. ကိုေဖခ်စ္သည္၎၊ ရဲေဘာ္မ်ားသည္၎၊မိမိတုိ႕ကိုယ္မိမိ၊ “သရဏဂုံ” တင္ျပီးသားလူေတြဟု ယူဆထားၾက၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္သူတုိ႕ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ခပ္ေပ့ါေပါ့၊ ခပ္ေပေပ၊ မေသမွီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ခ်ည္း ေနလုိက္မည္ဟူေသာ “ေတ” ရုပ္ကေလးေတြ ေပါက္ေန၏။

ထုိ ရဲေဘာ္ကေလးမ်ားသည္ ယခင္က အလြန္လည္း စည္းကမ္းရွိၾက၏။ အလြန္လည္းေတာင့္တင္း သန္မာၾက၏။ ေတာင္ငူႏွင့္ ရွမ္းျပည္ ပင္ေလာင္းအၾကားရွိ ျမင္းမထိေတာင္၊ေခါင္းၾကီးေတာင္တုိ႕ကို တခ်ိန္က စာေရးသူသည္ ထုိရဲေဘာ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲဘူး၏။

ထုိသို႕ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရာ၌ လက္နက္အေပါ့ဆုံးကို ကိုင္သည့္ ရုိးရုိးရဲေဘာ္တေယာက္သည္ လက္ပစ္ဗုံး ၄- လုံး၊ ေတာ္မီေသနတ္တလက္၊ တြန္မီက်ည္ဗူး ၁၃- ဗူး၊ တြန္မီက်ည္ဆံ၁၂၃၂- ေတာင့္၊ အိပ္ယာခင္း၊ ေစာင္၊ အ၀တ္ပုိတစုံ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ၊ ျခင္ေထာင္ငယ္၊“ဟန္းေကာ” (အစာခ်က္စားေသာခြက္)၊ ေရဗူး၊ စားရိကၡာ၊ ေဆးထုပ္၊ ေတာရွင္းဓါးႏွင့္ထည့္ရန္ ေက်ာပုိးအိတ္ စသည့္တုိ႕ကုိ သယ္ယူရ၏။ ထုိစဥ္က လူေပါင္း ၄၀၀- ေက်ာ္တြင္ ယခုလက္ေရြးစဥ္ ေခၚယူထားေသာ ရဲေဘာ္ကေလးမ်ားသည္ အ၀င့္ၾကြား ဆုံးျဖင့္အျပံဳးမပ်က္၊ မညည္းမညဴး၊ ေရွ႕တန္းမွ ခ်ီတက္ႏုိင္ခဲ့ၾကေသာ ရဲေဘာ္ကေလးေတြခ်ည္း
ျဖစ္ခဲ့ၾက သည္။

ယခုမူ ထုိသုိ႕မဟုတ္၊ ရဲေဘာ္ကေလးေတြကို ျမင္ရသည္မွာ ေရာ့ရဲရဲ ႏုိင္လွ၏။ ရန္ကုန္သုိ႕ေရာက္လာၾက စဥ္က မေတြ႕လုိက္ေတာ့ဘဲ ကိုေဖခ်စ္ႏွင့္လႊဲ၍၊ ဤသုိ႕ ပို႕ႏွင့္လုိက္မိသည္ကို ေနာင္တၾကီး ရေန၏။ လမ္း၌ တ၀က္တပ်က္ တက္လာခဲ့ေသာ အဖ်ားသည္ ဤျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အလုိလုိ ေျပးေတာ့၏။ မ်က္ႏွာ၌ ေခြ်း မ်ားပင္ ျပန္လာ၏။ အဖ်ားရွိေနသျဖင့္ေသြးဆုတ္ေနသည့္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္က အုပ္ခ်ဳပ္လ်က္၊ ဤေလွ်ာ့တိေလွ်ာတဲ ႏုိင္လွေသာ ေဒါင့္မက်ဳိးသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အေသခံ တုိက္ၾကရမည့္ တုိက္ပြဲကို ရင္ဆုိင္ တုိက္ခုိက္ရန္ စီစဥ္ေနၾကျခင္းမွာ စီစဥ္ေပးရသူမ်ားအဘုိ႕ မည္မွ်ေလာက္ အားရွိဘြယ္
ေကာင္းပါ လိမ့္မည္နည္း။

မလုံမလဲစိတ္ျဖင့္ ဗုိလ္မွဴးေစာျမင့္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိသည္။ ဗုိလ္မွဴးေစာျမင့္ကလည္းရဲေဘာ္ေတြ ေနထုိင္ လွဳပ္ရွားပုံ၊ အ၀တ္ ၀တ္ပုံတုိ႕ကို အကဲခတ္ေန၏။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလားဟု ေတြးမိေနေသာ မ်က္ႏွာကို မေတြးမိေလေယာင္ ဟန္ေဆာင္ေန၏။

စာေရးသူက မ်က္ႏွာပူလွေလျပီ၊ သုံးေလးႏွစ္အတြင္း ငါ့ေကာင္ေတြ ဘယ္လုိမ်ားျဖစ္ ကုန္ၾကပါလိမ့္ဟု ယူၾကံဳးမရလည္း ျဖစ္၏။ စိတ္လည္း ပ်က္၏။ ေဒါသလည္း ျဖစ္ေန၏။စိတ္သက္သာယာရေစရန္၊ ကုိေဖခ်စ္ကိုေခၚ၍ မုဆုိးၾကီးမ်ားအေၾကာင္းကို ေမးရသည္။


 ေရးသူ- ရန္ကုန္ဘေဆြ
(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပမည္။)


ရန္ကုန္ဘေဆြ၏ တုိက္ယူရသည့္ မ်က္ရည္တေပါက္ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္ ကို ျပန္လည္   ေဖာ္ျပေပးသည့္ ကိုေအာင္(ပ်ဴႏုိင္ငံ) ကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္.။