တုိက္ယူရသည့္ မ်က္ရည္တေပါက္ အပုိင္း(၂)

ထုိရြာကေလးတြင္ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ တာ၀န္ခံ ဗုိလ္ေအာင္ ဆုိသူကုိ ေတြ႕ၾကရေလသည္။ ဗုိလ္ေအာင္သည္ ကုတ္အက်ႌဖါးဖါးၾကီးကုိ ၀တ္လ်က္ ႏွစ္လုိဘြယ္ေသာအျပဳံးျဖင့္ စာေရးသူတုိ႕အား တဲလ်ားၾကီးအတြင္းမွ ဆီးၾကိဳႏွင့္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ စာေရးသူတုိ႕ႏွင့္ ၀ါးခယ္မ သခင္ေအာင္သင္းၾကီးအား“ေန၀ံ တေန႕ပင္လွ်င္ ခရီးထြက္ရမည္” ဟု အမိန္႕ေပးသည္။ စာေရးသူကဖ်ာပုံခရုိင္ကုိစီး၍ သခင္ေအာင္သင္းက မအူပင္ခရုိင္ကုိ စီးထားရမည္ ဆုိ၏။ျမိဳ႕ပုိင္ နယ္ပုိင္ အေရးပုိင္တုိ႕ႏွင့္ ညွိႏွဳိင္းတုိင္ပင္ျပီး လက္နက္ခ်ခုိင္း၍ မရလွ်င္
၀ါးခြ်န္တပ္၊ ဓါးတပ္ဖြဲ႕ျပီး တက္တုိက္ရမည္ဟု ဆုိ၏။ ထုိ႕ေနာက္ ေမာ္လျမိဳင္ဘက္မွ ထြက္လာၾကမည့္ ဗုိလ္ရန္ႏုိင္တုိ႕တပ္ကို ၾကိဳဆုိ၍ အေနအထားေကာင္းေသာ ေနရာတုိ႕ကို ျပေပးရမည္ လုိအပ္ေသာ လက္နက္ရိကၡာ အကူအညီ ေပးရမည္ဟု ဆုိ၏။


စိတ္ခ်ရသည့္ အတြင္းေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကုိ တပ္သားအျဖစ္ ထည့္ေပးလုိက္ျပီးလွ်င္ အခ်က္ေပးလုိက္ သည္ႏွင့္ မိမိတုိ႕ ေသနတ္ကို မိမိတုိ႕ ပုိက္၍ထြက္ခဲ့ႏုိင္ၾကရမည္။ “မူတူး” (ဂ်ပန္ကိုေခၚသည့္ ဘီအုိင္ေအတပ္သားတုိ႕၏ဘန္းစကား) တပ္ေတြကို တပ္ကိုတပ္ခ်င္း ၀င္စီး ႏုိင္ၾကရမည္ဟု ဆုိ၏။ ထုိ႕
ေနာက္ ဗုိလ္ျမင့္ေဆြ ဆုိသူအား ရွာေဖြ၍ အျမန္ဆုံး ဗုိလ္စၾကာႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံရန္ သတင္းေပးလုိက္ပါဟု ဆုိ၏။

ဗုိလ္ေအာင္သည္ စာေရးသူတုိ႕အား ဤအတုိင္း ရက္ရက္စက္စက္ အမိန္႕ေပး၏။ ထုိအခ်ိန္အခါသည္   ေတာနယ္ မ်ား၌ တုိင္းျပည္ပ်က္ေနေသာ အခ်ိန္အခါျဖစ္၏။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကင္းမဲ့ေနေသာေၾကာင့္ လုယက္တုိက္ခုိက္သူမ်ားကို ေၾကာက္ေနၾကရသည့္ အခါျဖစ္၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေရေၾကာင္းေရာ ကုန္းေၾကာင္း
ပါ ကင္းေတြပိတ္ဆုိ႕၍ ခ်လ်က္ မ်က္ႏွာစိမ္း ျမင္လွ်င္ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာဆုိေျဖရွင္းမွဳကို နားေထာင္ မေနၾကေတာ့ဘဲ၊ ၀ုိင္း၀န္းခုတ္ထစ္ သတ္ျဖတ္လုိက္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္၏။ ထုိအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ စာေရးသူႏွင့္ သခင္ေအာင္သင္းတုိ႕ ေလွငယ္တစင္းကို ေပးအပ္လုိက္ခါ ေနာက္တေန႕ ညေနခ်မ္းတြင္ ခရီးထြက္ေစခဲ့၏။

ၾကိဳတင္ ေျမွာ္လင့္ထားၾကသည့္အတုိင္း ရြာကင္းဆိပ္တုိင္းက အတင္းေခၚၾက၏။အခ်ဳိ႕ ရြာသူၾကီးမ်ားသည္ ကုိယ့္ေသနတ္ ကိုယ္ပုိင္ေနၾကသည့္ ပုလိပ္မ်ားကိုအခေၾကးေငြေပးလ်က္ ေခၚယူထားၾက၏။ ထုိပုလိပ္တုိ႕သည္ ထုိအခ်ိန္အခါကႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားေပၚတြင္ မည္ကဲ့သုိ႕ သေဘာထားၾကလိမ့္မည္ နည္းဟု ေတြးေခၚ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ရန္ ခဲယဥ္း၏။

ထုိ႕ေၾကာင့္ ဟန္ပန္ေလသံတုိ႕ကုိ နားေထာင္လ်က္ ေခၚတုိင္းမဆုိက္၀ံ့ဘဲ ျဖစ္ေနရာ ေသနတ္ျဖင့္ အပစ္ခံၾကရေတာ့သည္။ထုိကဲ့သုိ႕ တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ရွိေနၾကရသည့္အထဲတြင္ သခင္ေအာင္သင္း
ကလည္း ေအာက္သားျဖစ္ပါလ်က္ (မွတ္ခ်က္။ ။ေအာက္သား=ေအာက္ ဗမာျပည္သား) ေလွကို ေကာင္းစြာ မေလွာ္တတ္၊ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႏွင့္အားခြန္ဗလ ေကာင္းေသာ္လည္း ေလွမေလွာ္တက္ေသာေၾကာင့္ အားစုိက္ေလွာ္လုိက္လွ်င္ ေလွကမသြားဘဲ ၀ပ္ေန၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဘယ္ရြာကမ်ားေလွခ်င္း ထြက္လုိက္လာ ပါ့မ လဲဟု စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ တထိတ္ထိတ္ ရွိေနရ၏။

ထုိ႕ထက္ဆုိးသည္ကား ဤေရေၾကာင္းကို မသြားဘူးေသာေၾကာင့္ လမ္းမွားမည္ကို စုိးေနရ၏။ အသြားအ လာ ကလည္းမရွိ၊ ရြာရပ္ကုိ ေတြ႕လွ်င္လည္း၀င္မေမး၀ံ့ဘဲ ေ၀းေ၀းက ကြင္းေရွာင္ေနရ၏။ ေျမပုံကုိ တျဖန္႕ျဖန္႕ ၾကည့္ေနၾကရေသာ္လည္း ေရေၾကာင္း၏ အေကြ႕အေကာက္ကုိ ေတြ႕မွသာ အေတာ္
စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္လ်က္၊ မွန္ႏုိင္ မမွန္ႏုိင္ ေ၀ခြဲယူၾကရ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေလွႏွင့္ဆက္လက္ မသြား၀ံ့ေသာေၾကာင့္ ေျခလ်င္ခရီးဆက္ၾက ရျပန္၏။

ပုိ၍ ဆုိးလာျပန္ေလသည္။ ကြင္းထဲက ျဖတ္လွ်င္လည္း ရြာေတြက လန္႕ၾက၏။တုံးေတြ သံေခ်ာင္းေတြ   ေခါက္လ်က္ ဒုတ္, ဓါး,ေသနတ္တုိ႕ျဖင့္ ႏွစ္ရြာ သုံးရြာက၀ုိင္း၀န္းလုိက္ၾက၏။ ရြာေတြထဲသုိ႕ စြန္႕၀င္လွ်င္လည္း ခနအတြင္း က်ီးျပိဳသလုိတရြာလုံး လွဳပ္ရွားလာၾကျပီး ဒုတ္ေတြ ဓါးေတြႏွင့္ ၀ုိင္း၀န္း လုိက္ၾကျပန္၏။ လုိက္သူမ်ားသည္ ေျဖရွင္းျပေနသည္ကို တေယာက္မွ် ရပ္ေစာင့္ နားေထာင္ေနမည့္
သူမ်ဳိးမပါရွိ။

ဤသုိ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ခံၾကရတုိင္း စာေရးသူေရာ သခင္ေအာင္သင္းပါ ဗုိလ္ေအာင္ကုိ စိတ္ဆုိးၾကသည္။
ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္သည္။ ဆင္ျခင္ေတြးေတာမွဳ ကင္းမဲ့စြာ အမိန္႕ေပးရက္သည္ဟု တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္   ေျခလွမ္းတုိင္း ေရရြတ္လာၾက၏။

သုိ႕ေသာ္ …… ဗုိလ္ေအာင္သည္ ကိုယ္တုိင္ ဓါးလြတ္ကို ကိုင္လ်က္၊ ဓါးတပ္ ၀ါးခြ်န္တပ္တုိ႕ျဖင့္ ေျမာင္းျမျမိဳ႕ ကို ၀ုိင္းထားျပီးမွ ျမိဳ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္မွဳဆုိင္ရာ အရာရွိၾကီးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံ၍ အေျပအလည္ အာဏာသိမ္း ယူခဲ့သည္ဟုၾကားရေသာအခါ “သူကုိယ္တုိင္လဲ ခပ္ရမ္းရမ္းစြန္႕တတ္သားဘဲ” ဟု စာေရးသူတုိ႕က စိတ္ေျပ ကုန္ၾက၏။

တေျဖးေျဖးႏွင့္ “ဗုိလ္ေအာင္”၏ အေၾကာင္းကုိ သိလာၾက၏။ သူတပါးကို ခုိင္းရမည္ ဆုိလွ်င္လည္း ရက္ရက္ေရာေရာ ခုိင္းသူျဖစ္၏။ မိမိကိုယ္တုိင္လုပ္ရမည္ဆုိလွ်င္လည္း ရက္ရက္ေရာေရာ လုပ္သူျဖစ္၏။

ဘီအုိင္ေအ တက္အလာတြင္၊ ဗမာျပည္ရွိ အတြင္းေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႕၀င္အားလုံးတုိ႕အား ဂ်ပန္ေတြ အေျခမခုိင္မျမဲမီ။ ျပန္ခ်ရန္ တပ္ဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ၾကရမည္ဟု ညြန္းၾကား၏။ ထုိညြန္းၾကားခ်က္၌ ေမာ္လျမိဳင္တြင္ ဂ်ပန္တုိ႕ျပဳမွဳခ်က္ကို ေဖၚျပ၍ ညြန္းၾကားထား၏။

သုိ႕ရာတြင္ ထုိညြန္းၾကားခ်က္အတုိင္း၊ ဂ်ပန္တုိက္ရန္ တပ္ဖြဲ႕ ဖြဲ႕သူတုိ႕ကားပုသိမ္တြင္ ဗုိလ္၀င္း (ယခု ဗုိလ္မွဴးၾကီး၀င္း) သည္ ေျဗာင္စစ္တပ္ဖြဲ႕၏။(ေျဗာင္=ေပၚတင္) ေျမာင္းျမတြင္ ဗုိလ္ေအာင္သည္ ေျဗာင္စစ္ တပ္တ၀က္၊ေျပာက္က်ားစစ္တပ္ တ၀က္ဖြဲ႕၏။ ဖ်ာပုံခရုိင္တြင္ စာေရးသူသည္ ေျပာက္က်ားစစ္တပ္ ဖြဲ႕၏။ (အထက္ ဗမာျပည္အတြက္မူ ဂ်ပန္တုိက္ရန္တပ္၊ ဖြဲ႕ျဖစ္သည္ မဖြဲ႕ျဖစ္သည္ မသိရ။)

ညြန္ၾကားအမိန္႕ေပးထားသူတုိ႕သည္ အျခားတာ၀န္မ်ားကို လႊဲေျပာင္းယူကုန္ၾကရေသာအခါ ထုိညြန္ၾကား ထားခ်က္ကို မည္သူမွ် မေကာက္ၾကဘဲ၊ျပန္မေျဖၾကဘဲ၊ အမွတ္မထင္ ပစ္ထား လုိက္ၾက၏။

ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ရန္ကုန္ႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္ေသာ သခင္ေအာင္သင္း(ထုိေခတ္က စစ္အေရးပုိင္- မအူပင္) ကို ဂ်ပန္က စစ္တပ္ျဖင့္ လာေရာက္ ဖမ္းဆီး၏။လက္ႏွစ္ဘက္ကို လက္ထိပ္စုံခပ္လ်က္ ရုံးေလွကားေပၚမွ ဒရြတ္တုိက္ ဆြဲခ်သြားျခင္း ခံရ၏။

ဤတြင္ စာေရးသူက သက္ဆုိင္ရာမ်ားထံသုိ႕ အေရးတၾကီး သြားေျပာ၏။ေတာထဲမွ လြတ္လာၾကေသာ သခင္အခ်ဳိ႕သည္ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းသုိ႕ေရာက္ေနၾက၏။ ထုိအထဲမွ တဦးက …..“သခင္ေအာင္သင္းကို ဂ်ပန္ဖမ္းတာ မတတ္ႏုိင္၊ ဂ်ပန္တုိ႕က သတ္ပစ္လွ်င္လည္း ေသေပေစ၊ ေတာ္လွန္ေရး တခုလုပ္လွ်င္ ဤလုိဘဲ ေသၾကရသည္။ခင္ဗ်ားတုိ႕ဟာ တခုခုကေလး ခံရလွ်င္ ဘာျဖစ္ကုန္ျပီ ညာျဖစ္ကုန္ျပီနဲ႕ ငိုျငီး
ေနတဲ့ လူေတြဘဲ ခင္ဗ်ားတုိ႕ အလုပ္သမားမဟုတ္ေသးဘူး ပီးေတာ့ ကုိယ့္မွားလုိ႕ ကုိယ္ခံရတာပါလား ဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႕ သေဘာမေပါက္ၾကဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ကို ဘယ္သူက ဂ်ပန္ျပန္တုိက္ဘုိ႕ တပ္ေတြ ဖြဲ႕စည္းရမယ္လုိ႕ ေျပာသလဲ၊ခင္ဗ်ားတုိ႕က ကုိယ္ထင္ရာ ကုိယ္လုပ္ယင္၊ ဒီမွာ ဂ်ပန္လက္ထဲမွာ ေရာက္ေန
ၾကတဲ့ လူၾကီးေတြ အကုန္အသတ္ခံ ကုန္ၾကရလိမ့္မယ္ ဆုိတာ နားမလည္းဘူးလား အမွန္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႕ကုိ ဂ်ပန္လက္ထဲ တခါတည္း အပ္လုိက္ဘုိ႕ဘဲ ေကာင္းတယ္ … ” ဟု ေဒါသၾကီးစြာျဖင့္   ေျပာေန၏။

စာေရးသူသည္ မည္သည္အခါမွ မေမ့ႏုိင္ဘဲ နာက်ည္စြာႏွင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ယခု အဖမ္းခံရေသာ သခင္ေအာင္သင္းၾကီး အတြက္ကား ၾကိဳးစားလွ်င္ လြတ္ႏုိင္၏။ ရဲေဘာ္ ၃၀ ေက်ာ္မွ်သာ ထင္ထင္ရွားရွား ထားရွိသျဖင့္ျမိဳ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတြက္ဟု အေၾကာင္းျပႏုိင္၏။ အကယ္၍ ဗုိလ္ေအာင္ႏွင့္ဗုိလ္၀င္း တုိ႕ကို ဖမ္းခဲ့ေသာ္ ….

ေျမာင္းျမ၌ ဗုိလ္ေအာင္သည္ တပ္ရင္းတခုေက်ာ္ မွ်ေသာ လူသူလက္နက္တုိ႕ႏွင့္ ရွိေန၏။ ပုသိမ္တြင္ ဗိုလ္၀င္းသည္ တပ္ခြဲ ႏွစ္ခုစာခန္႕ လူလက္နက္အျပည့္အစုံႏွင့္ ရွိေန၏။ ထုိတပ္တုိ႕သည္ ဂ်ပန္ကိုခံ တုိက္ၾကရန္ အတိအလင္းေျပာဆုိ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ တပ္ေတြ ျဖစ္ၾက၏။

စာေရးသူသည္ အလြန္ပူပင္ေသာက ေရာက္လ်က္ ဆရာခ်စ္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္သြားေတြ႕၏။ ဆရာခ်စ္ ညြန္းၾကားခ်က္အရ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းသုိ႕ သြားခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ၊ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္း မွ ေျပာ လုိက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး၏ စကားကိုလည္း ဆရာခ်စ္သုိ႕ ျပန္ေျပာျပရ၏။

ဂ်ပန္တုိ႕ လက္မွ သခင္ေအာင္သင္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဆရာခ်စ္ကတာ၀န္ ယူလုိက္၏။ ထုိ႕ေနာက္ ဗုိလ္ေအာင္ႏွင့္ ဗုိလ္၀င္းတုိ႕အား တပ္မ်ားကို အျမန္ဆုံး ဖ်က္သိမ္း၍ ရန္ကုန္သုိ႕ လုိက္ပါလာၾကရန္လည္း ညြန္ၾကားေပးလုိက္၏။

ရဲေဘာ္ေတြ ငိုၾကရယ္ၾက ျဖစ္ေနသည့္ အၾကားမွ ဗုိလ္ေအာင္ႏွင့္ ဗုိလ္၀င္းတုိ႕က ဂ်ပန္တုိက္ရန္ တာစူထားေသာ တပ္ေတြကို ဖ်က္လုိက္ၾက၏။ နာရီ၀က္မွ်သာ ဦးေလသည္။ ရဲေဘာ္ေတြ တပ္ဖြဲ႕ အေဆာက္အဦးတြင္းမွ မရွင္းလင္းမီ ထုိတပ္ဖြဲ႕တုိ႕ကို ဖမ္းဆီး အေရးယူၾကမည့္ ဂ်ပန္ စစ္သေဘၤာ
မ်ား ျမိဳ႕ဆိပ္သုိ႕ ဆုိက္ကပ္လာၾက၏။

ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကေသာ ဂ်ပန္ ဗမာတုိက္ပြဲ မျဖစ္ၾကရေတာ့ဘဲ၊ ဗုိလ္ေအာင္တုိ႕ ရန္ကုန္ ေရာက္ၾကေသာ အခါ ဗုိလ္ေအာင္သည္ ဘီအုိင္ေအ တပ္မေတာ္တြင္ ဆက္လက္ အမွဳထမ္းလ်က္ ဗုိလ္ေမာင္ေမာင္ ဟူေသာ နာမည္ရင္းႏွင့္ အထက္ဗမာျပည္သုိ႕ ပါသြားရသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္
မေတာ္ ဘီဒီေအ ေခတ္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကုိယ္ေရးလက္ေထာက္မွဴး ျပဳလုပ္ ေနရ၏။


 ေရးသူ- ရန္ကုန္ဘေဆြ
(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပမည္။)