လယ္တီဆရာေတာ္၏ ႏြားေမတၱာစာ

လူတို ့လို တီတာတာ ၊ မေျပာတတ္ ရွာၾကလို ့
ငုတ္တုတ္သာ မျပန္လွန္ ၊ျပဳသမွ် ခံရသည္
ဌာန္ကရိုဏ္း ျပတ္သား ၊ႏႈတ္လွ်ာမ်ား တတ္အားလွ်င္
ႏြားတို ့ဆိုရန္ ၊ ခြင့္ရွိသည္ အမွန္မွာ...

ျမန္မာႏွင့္ကုလား ၊ႏွစ္ျပည္ေထာင္ တိုင္းသားတို ့
ျဖစ္ပြားသည့္ တြက္တာသည္ ၊ ငါတို ့မွာသတၱဳ
အကုန္လံုး စုေခ်သည္ ။

သူတို ့ေဘး သူတို ့ဘိုး ၊ သူတို ့ႏြယ္တစ္ရိုး
တစ္မ်ိဳးလံုးတစ္ေဆြလံုး ၊ သူတို ့တိုင္ မဆံုး
ဒို ့တစ္ေတြ ပုခံုးမွာ ၊ မီးဟုန္းဟုန္း ထမတတ္
ဒို ့လံု ့လ ဒို ့စြမ္းအန္ ၊ ဒို ့အပင္ပန္းခံႏိုင္လို ့

ဆန္စပါး ေျပာင္း ႏွမ္း ၊ ဗူး ခရမ္း ပဲမ်ိဳး
ေျမျပင္လံုး ၿဖိဳးေမာက္ေအာင္ ၊ တိုးတက္သည့္ ဘ႑ႏွင့္
လိုရာတိုင္း ျပည့္စံု ၊ ကံုလံုၾကအသီးသီး
ေက်ာင္းႀကီးေဆာက္ ဘုရားတည္
တစ္တိုင္းလံုးၾကြယ္သည္မွာ ၊ ဘယ္သူက အရင္းဟု
စဥ္းစားဖြယ္မရွိ ၊ထင္အလင္း သိပါလွ်က္
သတိပင္မေပၚ ၊ ေက်းဇူးကို မေမွ်ာ္........။

စိတ္အေခ်ာ္ တိမ္းပါး ၊ မိတ္မေတာ္ စိမ္းကားလ်က္
ဒို ့အသား ဒို ့အသဲ ၊ဒို ့အဆီ ရႊဲရႊဲကို
ထမင္းပြဲ အလယ္ ၊ အနင့္သားတယ္ ၿပီးလွ်င္
ရယ္ကာႏွင့္ၿပံဳးကာ ၊ အရသာ ခံစား၍
လင္မယားတေတြ ၊ ျမ့ံဳၾကသည့္ အေနမွာ

ၿမဲႏိုင္ေပ့ သူတို ့ကိုယ္ ၊ မ်ိဳရက္ေပ့ သူ ့ခံတြင္း
ဒို ့....လုပ္သည့္ ထမင္းကို ၊ ဒို ့ဟင္းလ်ာ အသားႏွင့္

စားၾကသည့္ ျဖစ္နဲကို ၊ ဒို ့အသဲနာလိုက္ကဲ့......။