နယ္သစ္ခ်ဲ႕ထြင္ေရးခြဲထြက္ေရး၀ါဒီ ကုလားေတြ

၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလကစတင္တဲ့ မုတ္သုန္စစ္ဆင္ေရးအၿပီးမွာ ရခုိင္ျပည္ေျမာက္ပုိင္းက မူဂ်ာဟစ္သူပုန္ေတြ ရဲ႕ ေသာင္းက်န္း လူသတ္မုဒိန္းက်င့္ ရြာမီးရႈိးလုပ္ရပ္ေတြ အေတာ္အတန္ ၿငိမ္သက္သြားတယ္။

ဒါေပမယ့္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ကုလားသူပုန္ အုပ္စုငယ္သုံးစု ရခုိင္ျပည္ ေျမာက္ပုိင္းမွာ ေပၚလာျပန္တယ္။ (တစ္) ေဇာ္ေဖာအုပ္စု။ ဒီေဇာ္ေဖာ(အႀကီး)ဟာ တစ္ခ်ိန္က ဘာသာမေရြး လူမ်ိဳးမေရြး၀ါဒီ ရဲနီေက်ာ္ဇံရႊီ   ေလ့က်င့္ေပး ခဲ့တဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကုိယ့္အုပ္စုကေလးနဲ႔ကုိယ္ သူခုိးႀကီးေတာ့ဓါးျပ ဓါးျပႀကီးေတာ့သူပုန္ဆုိသလုိ ရပ္တည္လာႏုိင္ခဲ့တယ္။ (ႏွစ္) မူဂ်ာဟစ္သူပုန္ ကာဆိန္းအုပ္စု၀င္ေဟာင္း အဒူေဇာ္လီရဲ႕အဖြဲ႕။ (သုံး) ေညာင္ေခ်ာင္းေက်းရြာ ပတ္၀န္းက်င္က ေခတ္ပညာတတ္ ဘီေအေဇာ္ေဖာအဖြဲ႕ ရယ္လုိ႔ …….သုံးဖြဲ႕ရွိေနေလတယ္။

အဲသည္အခ်ိန္မွာ စစ္ေတြက စူလတန္မာမြတ္ (ရခုိင္မွ ဘဂၤလီမူဆလင္ေခါင္းေဆာင္၊ ၀န္ႀကီးေဟာင္း) ဦးေဆာင္ တဲ့ ေမာ္လ၀ီဆရာ ငါးဦးဟာ “ အာကိစၥတန္ ဦးေဆာင္မႈအဖြဲ႕” ဆုိတာကုိ ဖြဲ႕တယ္။ ေမာင္ေတာ၊ ဘူးသီးေတာင္နဲ႔ ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းပါ၀င္တဲ့ မယူကမ္းသြယ္ကုိ မူဆလင္ေတြရဲ႕ Arkistan ႏိုင္ငံထူေထာင္ဖုိ႔ဟာ သူတုိ႔အဖြဲ႕ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္တယ္။

အဲသည္ အာကိစၥတန္ဦးေဆာင္မႈအဖြဲ႕မွာ ကုိယ္ပုိင္စစ္တပ္ မရွိေလေတာ့ အထက္ေဖာ္ျပ ခဲ့တဲ့အုပ္စုသုံးစုကုိ စည္းရုံးၿပီးပူးေပါင္းေစတယ္။ အဲသည္အဖြဲ႕ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္သုံးေယာက္ထဲမွာ အတန္းပညာအနည္းဆုံးေဇာ္ေဖာ ကုိ အာကိစၥတန္ဦးေဆာင္မႈအဖြဲ႕က လုိသလုိႀကိဳးကုိင္လုိ႔ ရလိမ့္ မယ္လုိ႔ သေဘာရတဲ့အတြက္ အထက္ကေျပာ ခဲ့တဲ့ စူလတန္မာမြတ္နဲ႔ စစ္ေတြက ေမာ္လ၀ီငါးဦးရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္အားျဖင့္ ေဇာ္ေဖာဟာ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္(ဆာနီ)ျဖစ္ လာတယ္။ ေဇာ္ေဖာရဲ႕အလုပ္ေတြကုိ ကူညီဖုိ႔အတြက္ လွျမင့္ဆုိတဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ကုလားတစ္ေယာက္ ကုိ ေဇာ္ေဖာရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး အေနနဲ႔ ခန္႔ထားေပးတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕အဖြဲ႕ကုိလည္း ရိုဟင္ဂ်ာအမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီဆိုၿပီး ဖြဲ႕စည္းလုိက္တယ္။

 

¬
စူလတန္မာမြတ္တုိ႔အုပ္စုဟာ ဟုိအခ်ိန္က အာရပ္နဲ႔မူဆလင္ ေလာကရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ ရယူဖုိ႔ဆႏၷျပင္းျပေနတဲ့ လစ္ဗ်ားက ကဒါဖီကုိယ္စားလွယ္ေစလႊတ္ၿပီး အကူအညီေတာင္းခံတယ္။ သူတို႔အကူအညီေတာင္းတဲ့ကိစၥကုိ လစ္ဗ်ားက ¬¬အလယ္အလတ္ သေဘာထားရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြက စိစစ္သုံးသပ္လုိက္တဲ့အခါ ဒီကုလားေတြဟာ ရခုိင္ဗုဒၶၶ ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ နယ္ေျမမွာ မူဆလင္သီးျခားႏုိင္ငံထူေထာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနမွန္း သေဘာေပါက္ သြားတယ္။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔က ေျပာလုိက္တယ္။ မင္းတုိ႔ အကူအညီလုိခ်င္ရင္ မင္းတုိ႔ဟာ လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ ရခုိင္ဗုဒၶၶဘာသာ၀င္ေတြနဲ႔ အလံေတာ္တစ္ခုတည္း ေအာက္မွာ ျဖစ္ေနေၾကင္းကုိ အရင္သက္ေသျပႏုိင္ရမယ္လုိ႔ ေျပာလႊတ္လုိက္တယ္။

ဒီေတာ့ ရုိဟင္ဂ်ာပါတီဟာ ရခုိင္ေျမာက္ပိုင္းမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ရခုိင္ပါတီေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ရခုိင္အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးပါတီ (ရမလ)နဲ႔ ရခုိင္ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ရကပ) တုိ႔ကုိ ညီညြတ္ ေရးကမ္းလွမ္းတယ္။ ဗကပက်ေတာ့ ရခုိင္ျပည္ေျမာက္ပိုင္းမွာ လႈပ္ရွားမႈေတြရွိေနတာမွန္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မ အေျချပဳပါတီျဖစ္တဲ့အတြက္ ညီညြတ္ေရးကမ္းလွမ္းရာမွာ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့တယ္။

အဲသည္တုန္းက ရခုိင္ျပည္ေျမာက္ပုိင္းမွာ ရွိေနတဲ့ သူပုန္အဖြဲ႕ေတြရဲ႕ အေနအထားကုိ ၾကည့္ရင္ ကုလားအဖြဲ႕ကလည္း အင္အားႀကီးအဖြဲ႕ျဖစ္သလုိ ဗကပ ဟာလည္း ၿပိဳင္ဘက္အဖြဲ႕ ေတြကုိ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ထုိးစစ္ဆင္တတ္တဲ့ အဖြဲ႕ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ အင္အားႀကီးအဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕အၾကား မွာ ညွပ္ေနတာကေတာ့ ရမလ နဲ႔ ရကပ ရခုိင္ပါတီေလး ႏွစ္ပါတီပါပဲ။

အဲသည္ ညီညြတ္ေရးညွိႏႈိင္းေဆြးေႏြးပြဲကုိ က်င္းပတဲ့ေနရာက ကုလားရြာ ေနဗီဆိပ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေစာပိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ ကုိယ္တုိ႔ ရကပ ရဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ ကိုေမာင္ေစာခုိင္ တက္တယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲကုိ လုိက္ပါသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ကေလးေတြရဲ႕ ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပခ်က္အရ အခမ္းအနားအခင္းအက်င္းက ဒီလုိ။

ေနဗီဆိပ္ရြာထဲမွာ သုံးပါတီ ေဆြးေႏြးပြဲအတြက္ မ႑ပ္အႀကီးႀကီးထုိးထားတယ္။ အဲသည္ မ႑ပ္ထဲမွာ ၀ါးဖ်ာၾကမ္းခင္းထားတယ္။ ေဇာ္ေဖာထုိင္မယ့္ေနရာကုိ သူ႔မယားေလးေယာက္က က်က်နန ျပင္ဆင္ေပးထားတယ္။ သူတုိ႔ျပင္ဆင္ေပးထားတာက ဒီလုိပါ။ ၀ါးဖ်ာၾကမ္းေပၚမွာ သေပါ့ဖ်ာေခ်ာခင္းတယ္။ သေပါ့ဖ်ာေခ်ာေပၚမွာ ဇင္ဖ်ာေခ်ာခင္းတယ္။ အဲသည္ ဇင္ဖ်ာေပၚမွာ ေကာ္ေဇာခင္းတယ္။ အဲသည္ ေကာ္ေဇာေပၚမွာ ပက္လက္ကုလားထုိင္ခ်တယ္။ အဲသည္ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚမွာ ေဇာ္ေဖာထုိင္တယ္။ ရကပ ကိုယ္စားလွယ္ ကုိေမာင္ေစာခုိင္နဲ႔ ရမလ ကုိယ္စားလွယ္ ဦးေမာင္စိန္ညြန္႔တုိ႔ကေတာ့ ၾကမ္းေပၚမွာ က်ဳံ႕က်ံဳ႕ကေလးထုိင္လုိ႔။ မင္းတရားႀကီး ေဇာ္ေဖာက ေမာ္ဖူးေစဆုိမွ ေမာ္ဖူးရမယ့္ သေဘာမ်ိဳးလုိလုိျဖစ္ေနတယ္။

ေဇာ္ေဖာက သူတပည့္ကုလားေတြကုိ ေျပာေတာ့ ေျပာပါတယ္တဲ့။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြအတြက္ ေနရာထုိင္ခင္းေလးဘာေလးလုပ္ေပးဦးေလ……ဘာညာနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ကုလားေတြက ဘာမွ လုပ္မေပးဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။ ဒါက သက္သက္မဲ့ကုိ ညစ္တဲ့သေဘာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဘႀကီးကေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဆြးေႏြးပြဲက်ရင္ ကိုယ္သြားမယ္လုိ႔…..။ ကုိေမာင္ေစာခုိင္က ေျပာတယ္။ ကုိယ့္လူနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလား…….တဲ့။ ရတယ္ ျဖစ္တယ္…..လုိ႔။ ပါတီရဲ႕ မူ၀ါဒအတုိင္း ေဆြးေႏြးမွာပဲ ဥစၥာ……..လုိ႔။ (မွတ္မွတ္ရရ အဲသည္တုန္းက ကုိယ္တုိ႔အဖြဲ႕နဲ႔ ရဲနီေက်ာ္ဇံရႊီအုပ္စုနဲ႔ စကြဲေနၿပီ )

ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြကုိ ကုလားထုိင္တစ္ခုံ လုိက္ရွာပါလုိ႔ ကုိယ္ခုိင္းလုိက္တယ္။ ရဲေဘာ္ေတြ ကုလားထုိင္လုိက္ရွာတာ ၿပဲၿပဲစင္တယ္။ အုိးသည္မရြာမွာ ဆတၱာသည္ထုိင္ခုံ တစ္ခုံေတြ႕တယ္။ အဲသည္ထုိင္ခုံကုိ ေလွတစ္တန္ ေတာလမ္းတစ္တန္နဲ႔ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြက မရမက သယ္လာ ၾကတယ္။

ေနဗီဆိပ္ရြာမွာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္အစည္းေ၀းလုပ္ဖုိ႔ ကိုယ္သြားတဲ့အခါ အခမ္းအနားအခင္း အက်င္းကုိ ကိုယ္ၾကားသိထားရသလုိ ျပင္ဆင္ထားေၾကာင္း ကုိယ့္မ်က္စိနဲ႔တပ္အပ္ ျမင္ရေတာ့တာ ပါပဲ။ ေဇာ္ေဖာက ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးလုိ ထုိင္လုိ႔ ……..။ ရမလ ဦးေမာင္စိန္ညြန္႔ကေတာ့ ေက်းေတာ္ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးလုိ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ကေလးျဖစ္ေနရွာတယ္။

ကုိယ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ မတ္တတ္ရပ္ေနတယ္။ ကုိယ္အခ်က္ျပလုိက္တာနဲ႔ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြက ဆတၱာသည္ထုိင္ခုံကုိ ကုိယ့္အတြက္ မ႑ပ္ထဲကုိ သြင္းယူလာတယ္။ ကုိယ္က ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျခေထာက္ခ်ိတ္ထုိင္လုိက္တယ္။ ကုိယ္က ေတာေနေျပာက္က်ား တုိက္ခုိက္ေရးသမားဆုိေတာ့ ဖိနပ္မစီးဘာမစီးနဲ႔ ရႊံေတြ ေျခေထာက္မွာေပလုိ႔………။ ၿပီးေတာ့ ရႊံေပေပကုိယ့္ေျခေထာက္ေတြကလည္း ေဇာ္ေဖာမ်က္ႏွာဆီ တန္းတန္းႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ကုိယ့္ထုိင္ခုံကလည္း သူရဲ႕ ပက္လက္ကုလားထုိင္ထက္ျမင့္ေနတယ္။

ဒါနဲ႔ ေဇာ္ေဖာကလည္း အစည္းအေ၀းကုိစဖုိ႔ ပဋိသႏၶာရ ေလာကြက္စကားေလး ဘာေလး ဆုိတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေဇာ္ေဖာဟာ မာေရး....မာေရး....လုိ႔ေအာ္ၿပီးသကာလ ဗုိက္ေအာင့္တယ္ ဆုိၿပီးျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔တပည့္ကုလားေတြကလည္း ျပာျပာသလဲနဲ႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေဇာ္ေဖာက ေျပာတယ္။ သူအစာအိမ္ေ၀ဒနာေဖာက္လာလုိ႔ ဒီေန႔အစည္းအေ၀းကုိ ေရႊ႕ဆုိင္းေပးဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ ခံတယ္။ ရဲေဘာ္ႀကီး အစည္းအေ၀းတက္တဲ့ေန႔က်မွ ဒီလုိျဖစ္ရတာ အားနာပါတယ္……ဘာညာေပါ့ ……ကုိယ့္ကုိေျပာတယ္။

အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ရခုိင္အစုကေလးႏွစ္စု (ရကပ နဲ႔ ရမလ) ဟာ ကုလားေတြ အလုိက် စာခ်ဳပ္တစ္ခုကုိ လက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္ရတယ္။ အဲသည္ စာခ်ဳပ္ပါ သေဘာတူညီခ်က္ေတြထဲက အဓိက အခ်က္ေတြကေတာ့
(၁) ရုိဟင္ဂ်ာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးပါတီဟာ ကုလားေတြရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာပါတီ ျဖစ္တယ္။
(၂) ကုလား အမ်ားစုရွိတဲ့ ေမာင္ေတာ၊ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေညာင္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေညာင္ေခ်ာင္း အထက္ပုိင္းတုိ႔ဟာ ကုလားေတြရဲ႕ နယ္ေျမျဖစ္တယ္။
(၃) သုံးပါတီ “ ပူးတြဲ စစ္ေကာ္မတီ ’’ အႀကီးအကဲဟာ စစ္အင္အားအမ်ားဆုံးရွိတဲ့ ရုိဟင္ဂ်ာ ပါတီက ျဖစ္ရမယ္……စတဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဒီသေဘာတူညီခ်က္ေတြအရ ရခုိင္ပါတီေလးႏွစ္ခုမွာ နယ္ေျမေသးေသးကြက္ကြက္ ကေလးပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ကုလားအပုိင္းလုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္ရတဲ့ နယ္ေျမေတြနဲ႔ အင္အားႀကီး ဗကပရဲ႕ နယ္ေျမေတြနဲ႔ အင္အားႀကီး ဗကပရဲ႕ နယ္ေျမေတြအၾကားမွာ... ေညာင္ေခ်ာင္းေအာက္ဘက္ ရခုိင္ရြာကေလးေတြရွိတဲ့ နယ္ေျမကြက္ကြက္ ကေလးမွာ ဘယ္လွည့္ ညာလွည့္ထြက္ခ်ီ၀င္ခ်ီနဲ႔ ဆုံလည္ႏြားလုိ လႈပ္ရွားေနၾကရေတာ့တယ္။ မိမိတုိ႔ အခြန္ေတာ္ေကာက္ခံ ရမယ့္ နယ္ေျမကလည္း က်ဥ္းသြားတယ္။ ဒီစာခ်ဳပ္ကိစၥဟာ တျခားေသာ မိမိတုိ႔ ပါတီ၀င္ေတြ ခံျပင္း ၾကသလုိပဲ ကိုယ့္အတြက္လည္း ေတာ့္ေတာ့္ကုိ တအုံ႔ေႏြးေႏြးနဲ႔ အခံရခက္စရာျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဘဂၤလားနယ္ထဲသြားၿပီး လက္နက္၀ယ္ရမယ့္ ကိစၥေပၚေပါက္လာတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကုိယ္တုိ႔နဲ႔ ကုလားေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကေတာ့တာပဲ။

အဲသည္တုန္းက အေရွ႕ပါကိစၥတန္လုိ႔ေခၚတဲ့ ဘဂၤလားနယ္မွာ အေနာက္ပါကိစၥတန္ လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္တဲ့ လြတ္ေျမာက္ေရးစစ္ပြဲျဖစ္ပြားလာတယ္။ ဒါနဲ႔ စစ္ပြဲသဘာ၀ လက္နက္ေတြ 

    ဟုိေရာက္သည္ေရာက္တစ္ႏုိင္ငံလုံးႀကဲျပန္႔ေနတာေပါ့ေလ။ အဲသည္က ရလာတဲ့ လက္နက္ေတြကုိ ေဇာ္ေဖာက ကုိယ္တုိ႔ကို ေရာင္းတယ္။ သူက ကုိယ္တုိ႔ကုိ ေရာင္းလုိက္ရင္ ခ်ိဳက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ္က ကုိေမာင္ေစာခုိင္ကုိ ေျပာတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဘဂၤလားနယ္ကုိ လက္နက္သြား၀ယ္မယ္လုိ႔……။ ကုိယ့္တုိ႔ အလွဴခံေတာ့ ရခိုင္ ရြာေတြက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ပုိက္ဆံေတြ ပုံေအာထုတ္ေပးၾကတယ္။ ေရႊေတြ ထုတ္ေပး ၾကတယ္။

ကုိယ္က ကုယ့္လက္ေထာက္ဗုိလ္ျမဒင္ကုိ ေမးတယ္။ “ မင္းဆီက ေလာေလာဆယ္ လူအင္အား ဘယ္ေလာက္ အထိ ရႏုိင္မလဲ” လုိ႔။ သူက လူ(၁၁)ေယာက္ရမယ့္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ငလွျဖဴလုိ႔ အမည္ရတဲ့ နယ္ေျမအတြင္းေရးမွဴး တစ္ေယာက္ကုိေရာ မင္းလုိက္မလားလုိ႔ ကုိယ္ေမး တယ္။ သူက သူေရာ သူ႔တပ္စုပါ ကုိယ္နဲ႔အတူ လုိက္မယ္တဲ့။

ကုိယ္တုိ႔ သြားမယ့္ခရီးကုိ ကုိေမာင္ေစာခုိင္က ကန္႔ကြက္ေသးတယ္။ ကုလားနယ္ေျမကုိ ျဖတ္သြားမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခြင့္ေတာင္းမွ သင့္မယ္ထင္တယ္တဲ့……။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္ကေျပာရ ေတာ့တယ္။ “ ဒီမွာ ကုိယ့္လူ……၊ ကုလားေတြက ကုိယ္တုိ႔ထက္အင္အားႀကီးေနတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုလားပါတီကုိ ဆုိမထားနဲ႔၊ ဧရာမ စစ္တပ္အႀကီးႀကီးနဲ႔ အစုိးရတစ္ခုလုံးကုိေတာင္မွ ပုန္ကန္ေထာင္ထားေနတဲ့ လူေတြဗ်။ ၿပီးေတာ့ ဒါရခုိင္ျပည္ဗ်။ ကုလားေတြဆီကပဲ ေတာင္းရမယ္ လုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။

ကုိယ္က အတြင္းလမ္းေၾကာင္းကေနသြားတယ္။ ကိုယ့္ေနာက္ပါ တပ္စုေတြက အတြင္း စည္းကုိ ေရွာင္ကြင္းခ်ီ တက္ၾကတယ္။ ဘဂၤလားနယ္ထဲကုိေရာက္ေတာ့ လက္နက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ၀ယ္လုိ႔ရတယ္။ မရမာႀကီး၊ ဟိႏၵဴ နဲ႔ ရခုိင္လူမ်ိဳးအဆက္အသြယ္ေတြက ကိုယ့္အတြက္ လက္နက္၀ယ္စုေပးၾကတယ္။ ဒါနဲ႔လက္နက္ငယ္ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရတယ္။ ေအာက္ခံပလိတ္ ျပားမပါတဲ့ ေမာ္တာတစ္ခုေတာင္ ၀ယ္လာေသးတယ္။ ပလိတ္ျပားမပါပဲ ဘယ္လုိပစ္ရမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဘာပဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္မွျပင္သုံးမယ္ကြာဆုိၿပီး ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ လက္နက္ေတြ အစုံအလင္နဲ႔ ဒီဘက္ႏုိင္ငံထဲကုိ ျပန္၀င္အလာမွာ ကုိယ္နဲ႔အတူ လူအင္အား(၃၅)ေယာက္ေလာက္ ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ျပန္၀င္အလာ တမန္းသားရြာအထက္ ေ၀လာေတာင္မွာ ကုလားေတြနဲ႔ တုိက္ပြဲျဖစ္ပါ ေလေရာ။ (အဲသည္ေနရာက ဟုိေရွးတုန္းက ဗုိလ္ခ်င္းပ်ံတုိ႔ ခုိေအာင္းခဲ့တဲ့ ေနရာေပါ့။)

ကနဦးတက္လာတဲ့ ကုလားတပ္ဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕နဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ကပ္လြဲသြားတယ္။ ဒုတိယကုလား တပ္နဲ႔ ကုိယ္တုိ႔တပ္နဲ႔ ဆုံေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုလားတပ္ကုိ ကုိယ္တုိ႔ကစၿပီး လွမ္းျမင္တာ။ ေရွ႕ကင္းက ေျပာတယ္။ ကုလားေတြ တဲ့ လက္နက္ေတြကုိင္ၿပီးသြားေနၾကတာတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ လည္း ေနရာအေသအခ်ာယူၿပီး ဦးေအာင္ပစ္တယ္။ တစ္နာရီေလာက္ အျပန္အလွန္ပစ္ၾကတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ထဲကလည္း ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း မွားပစ္မိလုိ႔ ေသတဲ့ လူေသ ၊ ေပ်ာက္တဲ့လူေပ်ာက္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔တပ္က ေတာင္ၿပိဳဘက္ကုိ ဆုတ္လာခဲ့ၾကတယ္။

ေတာင္ၿပိဳနားကုိ ေရာက္လုိ႔ ခုိေနၾကစဥ္မွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတာင္စြန္းတစ္ခုကေန အကၤ်ီ မပါေက်ာဗလာနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ သူ႔အကၤ်ီကုိ ေ၀ွ႔ယမ္းျပေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ အနီးအနားမွာ ကင္းလွည့္ေနတဲ့ ရဲတပ္စုက ဆက္သားလႊတ္လုိက္တာပါလုိ႔ဆုိတယ္။ ( ေလာေလာလတ္လတ္မွာ ကုလားဆုိးရန္က ဘုံအႏၱရာယ္ျဖစ္ေနေတာ့ ရဲနဲ႔သူပုန္နဲ႔က ဘာပဲေျပာေျပာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မထားတဲ့ ယာယီမဟာမိတ္လုိျဖစ္ေနတယ္။ ) သူတုိ႔က ကုလားပုိင္ႏြား တစ္ေကာင္ကုိ သတ္ၿပီး ထမင္းခ်က္ ထားတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔အတူ ထမင္းလာစားလွည့္ပါတဲ့……။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔တ ပ္လည္း သူတုိ႔ဆီသြားၿပီး ထမင္းစားၾကတယ္။ အသားဖတ္ေတြ၊ ထမင္းေတြကုိ ငွက္ေပ်ာဖက္နဲ႔ထုပ္ၿပီး ကုိယ္တုိ ႔လမ္းမွာ စားဖုိ႔ေတာင္ ထုတ္ေပးလုိက္ေသးတယ္။

ဒါနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ဆက္လက္ခ်ီတက္လာေတာ့ ဒုံးေခ်ာင္းရြာဘက္ကုိ ေရာက္တယ္။ ကုလား ေတြက ကုိယ္တို႔တက္ လာတာကုိၾကားေတာ့ ဒုံးေခ်ာင္းရြာအလြန္မွာ ခ်ဳံခုိတုိက္ဖုိ႔ သတ္ကြင္း တစ္ကြင္း စီစဥ္ခ်ထားၿပီးသား။ အဲသည္ ေနရာ ကုိသာ ျဖတ္သြားမိခဲ့မယ္ဆုိရင္ လူေရာလက္နက္ပါ ေကာက္မ်ိဳးေတာင္က်န္မွာမဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနရာကုိ မေရာက္ခင္ ဒုံးေခ်ာင္းရြာကုိေရာက္ေတာ့ ရြာသားေတြက ၀မ္းပန္း တသာနဲ႔ ႀကိဳၾကတယ္။ အံမယ္……ငါတို႔ရခုိင္တပ္ႀကီးတစ္တပ္ပါလား၊ လက္နက္ေတြ ဘာေတြနဲ႔၊ ၀မ္းသာအယ္လဲႏူတ္ဆက္ စကားေျပာၾကတယ္။ ထမင္းစားပါဦး ဘာဦးနဲ႔ ဧည့္ခံဖုိ႔ျပင္ၾကပါေလေရာ။ မစားေတာ့ဘူးဆုိလည္း မရဘူး။

ကုိယ္က ေျပာတယ္။ ထမင္းစားခ်င္လည္း စားၾက၊ ဒါေပမယ့္ လက္နက္ကုိေတာ့ လက္လြတ္စပယ္ ခ်မထားၾကနဲ႔။ ဒီေနရာက ကုလားေတြနဲ႔ အရမ္းနီးတဲ့ေနရာ၊ သတိထားမွ ေတာ္ကာက်မယ္လုိ႔ သတိေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသနက္ ကုိ အမွတ္တမဲ့ေအာက္ခ်ထားတဲ့လူက ခ်ထားတယ္ ။ ေထာင္ထားတဲ့လူက ေထာင္ ထားတယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ေသနက္ကုိ ကုိင္ထားတာပါပဲ။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကုလားေတြခ်ဥ္းကပ္ လာေန တယ္ ဆုိတာကို ကုိယ္တုိ႔သတိမမူ မိေသးဘူး။ ကုလားေတြက ေနရာယူၿပီး ၀ုိင္းမလုိ႔လုပ္ေနၿပီ ။ ေျမေထာက္ေဒါက္ ကုိခ်ၿပီး ခ်ိန္ပစ္မလုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ ကုလားတစ္ေကာင္ကုိ ကုိယ္တုိ႔ထဲက ဗုိလ္ႀကီးျမဒင္ လွမ္းျမင္တာနဲ႔ ေသနက္ကုိ ခ်က္ခ်င္းဆြဲပစ္တာ ဟုိေကာင္ ကားကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုလားေတြ တုိက္တယ္ ဟ၊ ကုလားေတြတုိက္တယ္ဟ ဆုိၿပီး ခ်က္ခ်င္းေနရာယူၿပီး ျပန္တုိက္ၾက တာ…… ကုိယ္တုိ႔ အငုိက္မမိတဲ့ အတြက္ ကုလားေတြေတာ္ေတာ္အထိနာကုန္တယ္။ ေသတဲ့လူေသတယ္။ ကုလားေတြဆုတ္ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ လက္နက္ေတြကုိ ကုိယ္တုိ႔ရလုိက္ေသးတယ္။

ဒီတုိက္ပြဲေၾကာင့္ ဘာဆက္ျဖစ္လာသလဲဆုိေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ ရကပ အဖြဲ႕ကုိ ရမလက စစ္ေၾကျငာတယ္တဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အခုနက ဒုံးေခ်ာင္းရြာတုိက္ပြဲမွာ ေသသြားတဲ့ ကုလား ေတြ၊ သိမ္းသြားတဲ့ လက္နက္ေတြအတြက္ ကုိယ္တို႔က ကုလားေတြကုိ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရမယ္တဲ့။ ကုိယ္တုိ႔က ေပးကို မေပးႏုိင္ဘူးလုိ႔ ျပတ္ျပတ္သားသားျငင္းပယ္တယ္။ ဒီေတာ့ ရခိုင္ ရမလက ကုလားနဲ႔ေပါင္းၿပီးေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ရကပကုိ စစ္ေၾကျငာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သုံးပါတီ ပူးတြဲစစ္ေကာ္မတီ ဆုိတာပ်က္သြားပါေလေရာ။

( ရခုိင္ပါတီႏွစ္ခုနဲ႔ရလုိက္တဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ကုိ လုိသလုိ ဘာသာျပန္ၿပီးသကာလ ကုလားေတြဟာ လစ္ဗ်ားက မာစတာေတြကုိ သြားေရာက္တင္ျပတယ္။ လစ္ဗ်ားက အုပ္စုကလည္း သူတုိ႔ေကာက္ခံစုစည္းလုိ႔ရတဲ့ သဒၶၶါေၾကးေတြကုိ စြန္႔ႀကဲေပးလုိက္တယ္။ အဲသည္ အလွဴခံရရွိတဲ့ ေငြကုိ စစ္ေတြၿမိဳ႕ေပၚက စူလတန္မာမြတ္ဦးစီး တဲ့ အာကိစၥတန္ဦးေဆာင္အဖြဲ႕က ကုိင္တြယ္သုံးစြဲ တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ရခုိင္ေတြနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ ေရး ထုိးရာကေန ကုလားေတြ အျမတ္ထြက္ လုိက္ေသးတယ္လုိ႔ ဆုိရဦးမွာပါပဲ။)

ဒီလုိျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဦးေစာထြန္းဦး ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဗကပ (ရခုိင္ျပည္နယ္)က ၾကား၀င္လာ တယ္။ ကိုယ္တုိ႔ ရကပကုိ ေျပာတယ္။ “ ကုိယ့္လူတို႔ လက္သည္းဆိတ္ရင္ လက္ထိပ္နာတယ္တဲ့။ ကုိယ္လူတုိ႔နဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ အရင္ တုန္းက ရင္ဆုိင္တုိက္လာခဲ့တာေတာ့မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရခုိင္ ရမလနဲ႔ ကုလားေတြကုိ ကုိယ္လူတုိ႔ ရကပ က တုိက္မယ္ဆုိရင္ ကိုယ္တုိ႔ ဗကပ ကလမ္းဖြင့္ ေပးမယ္။ ဗကပ နယ္ေျမကုိ ျဖတ္သြား ဖုိ႔လုိအပ္ရ င္ျဖတ္ သြားပါ။ မတုိက္ဘူး ” ကမ္းလွမ္းတယ္။ ကုလားေတြနဲ႔ေတာ့ ကုိယ္တို႔ဆက္တုိက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရမလနဲ႔ ကိုယ္တုိ႔ မတုိက္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ေဇာ္ေဖာဦးေဆာင္တဲ့ ကုလားေတြက အင္အားေကာင္းလ်က္ ေကာင္းၿမဲဆုိေတာ့ ယုတ္မာ မႈေတြကုိလည္း ဆက္လက္လုပ္လ်က္လုပ္ၿမဲပါပဲ။ တုိင္းရင္းသားေက်းရြာေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ဒုိင္းနက္ရြာေတြကုိ ႏွိပ္စက္တယ္။ လူသတ္တယ္။ မုဒိမ္းက်င့္တယ္။ လုယက္တယ္။ မီးရႈိးတယ္။

ဒီေတာ့ ရခုိင္ေတြက ေတာ္ေတာ့္ကုိ ခံျပင္းနာက်ည္းၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔လည္း လက္တုံ႔ ျပန္တယ္။ မေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ေပမယ့္လုိ႔ အဲဒီ အမည္းစက္ ငါ့နာမည္မွာ စြန္းရင္စြန္းပေစဆုိၿပီး ေျမလွန္စ ရာရွိ တာ ေျမလွန္ပစ္ခဲ့တယ္။

ကုိယ္တုိ႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ကာလမွာ ဗုိလ္မွဴးေအာင္သန္း ဦးေဆာင္ၿပီး ကုလားဆုိးေသာင္းက်န္း သူေတြကုိ အျပဳတ္ တုိက္တဲ့ စစ္ဆင္ေရးေတြ လုပ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ကြပ္ကဲမႈေအာက္က စစ္ရဲတစ္ဦး ျဖစ္တဲ့ ရဲအုပ္မုိက္ခဲ(ေခၚ) ဦးေရႊစံေအာင္ဟာ ကုလားဆုိးေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ တုိက္ခုိက္ေခ်မႈန္းရာမွာ နာမည္ရတဲ့ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ တယ္။ ကိုယ္တုိ႔ ရကပကလည္း ကုလားဆုိးေခ်မႈန္း ေရးမွာ တစ္ဘက္တစ္လမ္းကပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ကုလားဆုိးေခ်မႈန္းရာမွာ ကိုယ္တုိ႔ရကပနဲ႔ ပူးေပါင္း ညိွႏႈိင္းၿပီး၊ တုိက္စရာရွိတာ တုိက္ႏုိင္ရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ သေဘာရတဲ့ ေညာင္းေခ်ာင္းက လမ္းစဥ္ ပါတီ၀င္ ကုိေမာင္လွထြန္းက ကုိယ္တုိ႔ကုိ အႀကံျပဳဖူးတာရွိတယ္။ အစုိးရတပ္နဲ႔ ကုိယ္တုိ႔နဲ႔ ညိွၿပီး တုိက္ဖုိ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကုိေမာင္လွထြန္းကလည္း သူပုန္အားေပးသူ၊ သူပုန္ အဆက္အသြယ္ရွိသူ ျဖစ္သြားမွာစုိးတာနဲ႔ ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ အစိုးရဘက္နဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ စကားမေျပာျဖစ္ လုိက္ဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ ေဇာ္ေဖာတပ္ေတြ ၿပိဳကြဲၿပီး ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ဘက္ကုိ ထြက္ေျပးသြားတယ္။ ထုိနည္း တူစြာ ကုိယ္တုိ႔တပ္ေတြ လည္း မင္းျပား၊ ေျမပုံ၊ ေက်ာက္ေတာ္ဘက္ကုိ ေျပာင္းသြားရတယ္။

ဒီေနရာမွာ သင္ခန္းစာယူစရာတစ္ခုကုိ ေျပာရရင္ ကုလားနဲ႔ေပါင္းတဲ့ ရမလဟာ အစုိးရတပ္ ေတြက ရမလကုိ တုိက္ေတာ့ ကုလားေတြနဲ႔အတူ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ကုိ ထြက္ေျပးသြားရတယ္။ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ ကုိ ေရာက္ေတာ့ ေဇာ္ေဖာ က ဦးေမာင္စိန္ညြန္႔တုိ႔ ရမလကုိ အကုန္လက္နက္ျဖဳတ္ သိမ္းလုိက္တယ္။

ဒါကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကုလားေတြဟာ ရခုိင္ေတြနဲ႔ အက်ိဳးစီးပြားတူ မဟာမိတ္ မဟုတ္ဘူး၊ ကုလားေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မယုံရဘူးဆုိတာကုိ သမုိင္းအသိရႏုိင္တယ္။

* * * *

ေဇာ္ေဖာ္ဆာနီ ( Jafar Sani ) ေကာင္းစားစဥ္တုန္းက နယ္စားပယ္စား အရွင္သခင္လုိ   ေကာင္းေကာင္းေနေ ကာင္းေ ကာင္း စားတယ္။တရား၀င္အားျဖင့္ မယားေလးေယာက္ယူထားတယ္။ တရားမ၀င္တာေတြ ကုိေတာ့ ေျပာရမွာေတာင္ ပါးစပ္သနစရာပဲ။

သူတို႔လူမ်ိဳးေတြကလည္း လူႀကီးေယာကၡမျဖစ္ရတာကုိ ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူၾကတာကလား။ ကၽြန္ေတာ့္သမီးကုိ ယူပါဆုိၿပီး အေဖေတြ ကုိယ္တုိင္လာလာေျပာၾကတာဆုိေတာ့ ကုလားဆုိး ေခါင္းေဆာင္ ေဇာ္ေဖာအဖုိ႔ရာ မုတ္ဆိတ္ကုိပ်ားစြဲေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

လွျမင့္ဆုိတဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ ကုလားတစ္ေယာက္ကုိ ေဇာ္ေဖာရဲ႕ လက္ေထာက္ သူ႔ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးအေနနဲ႔ စူလတန္မာမြတ္ရဲ႕အဖြဲ႕က ခန္႔အပ္ထားတာရွိတယ္။ အဲသည္ပုဂၢိဳလ္က မူဆလင္ကုလားလုိ႔သာဆုိရတာ အေသာက္အစားေလးကလည္း တျမျမနဲ႔……။ ဘာဆုိဘာမွ မေရွာင္ဘူးဆုိတဲ့ လူစားမ်ိဳးေပါ့။

ေဇာ္ေဖာရဲ႕ မိန္းမေဆာင္ထဲက ရုပ္ရည္သိပ္မရွိတဲ့…… ေဇာ္ေဖာကလည္း ေဖးဘရိတ္ စာရင္းထဲမွာ မထည့္ေတာ့ တဲ့ ကေလးမေတြဆုိရင္ လွျမင့္က ေတာင္းတတ္တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ “ဆရာ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိေပး ပါ”ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ေဇာ္ေဖာရဲ႕အက်ေတြ လွျမင့္ဆီကုိ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါက်ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အေဖေတြက ဒါကုိ စိတ္ဆုိးတယ္။ ငါ့သမီးကုိ မင္းကုိ ေပးထားတာ မဟုတ္ ဘူး။ ေဇာ္ေဖာဆာနီ (စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ေဇာ္ေဖာ)နဲ႔ ေပးစားထားတာကြလုိ႔ေျပာၿပီး သမီးကုိလက္ဆြဲကာ ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ လာေခၚ သြားတတ္တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။

ေဇာ္ေဖာဟာ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ထဲမွာ ေသတယ္။ ေသတာကေတာ့ ေသြးရုိးသားရုိးေရာဂါနဲ႔ ဆုံးသြားတာပါပဲ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ရုိဟင္ဂ်ာအမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးပါတီလည္း ၿပိဳကြဲသြားတယ္။ ဒီေနာက္မွာ ဘီေအေဇာ္ေဖာက အဒူေဇာ္လီဆီ က လက္နက္ျဖဳတ္သိမ္းလုိက္ေသးတယ္။ နန္ေခ်ာင္ ကလီမွာ ဒုကၡသည္စခန္းဖြင့္ၿပီး ဘီေအေဇာ္ေဖာရဲ႕ ဦးေဆာင္ မႈနဲ႔ ကုလားေတြက ဆက္လက္ လႈပ္ရွားတယ္။ ရုိဟင္ဂ်ာဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ ပါတီေတြလည္း အမ်ားႀကီးေပၚလာ တယ္။ ကုလား ပါတီေတြကေတာ့ ေပၚလုိက္ေပ်ာက္လုိက္ေပါ့။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းလည္း တုိက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တုိ႔ ကို လည္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အေႏွာင့္အယွက္ေပးတယ္။ ( ကုိယ္တုိ႔ ရကပ ကလည္း ေက်ာက္ေတာ္၊ ေျမပုံ၊ မင္းျပားတစ္ခြင္မွာ လႈပ္ရွားေနရာကေန ျဖတ္ေလးျဖတ္စစ္ဆင္မႈေၾကာင့္ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ ဘက္ကုိ ေရာလာရတာ ကိုး။ )

တစ္ခါကဆုိရင္ ကိုယ္တုိ႔ဆီကုိ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာတယ္။ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ နယ္ျခား ေစာင့္တပ္ဖြဲ႕ ( BDR )ရဲ႕ နယ္ေျမ Wing Commander ရဲ႕တံဆိပ္တုံးနဲ႔။ လက္မွန္နဲ႔။ A4 စာရြက္ ခပ္ပါးပါးေပၚမွာ လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ရုိက္ ထားတာ။ “ မင္းတုိ႔တပ္ဖြဲ႕ေတြ သံုးရက္အတြင္း ငါ့ဆီမွာ လက္နက္ခ်ရင္ခ် ( ဒါမွမဟုတ္ ) သုံးရက္အတြင္း ဒီနယ္ေျမက ထြက္ခြာေပးရမယ္ ’’ဆုိတဲ့ ရာဇသံ ေပါ့။ ဒီေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ ကုိရဲလွေအာင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ Wing Commander ဆီအရဲစြန္႔ၿပီး သြားေတြ႕ ၾကတယ္။ တုိ႔ေတြအားလုံးထဲမွာ အဂၤလိပ္လုိေျပာႏုိင္တဲ့သူက ကုိယ္နဲ႔ ကုိရဲလွေအာင္ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာကိုး။
ကိုယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ထုိင္ခ်င္းပဲ အဲသည္ BDR တပ္မွဴးက ေနာက္တီးေနာက္ ေတာက္နဲ႔ စကားစတယ္။ “ ဘာလဲ၊ မင္းတုိ႔က ငါတုိ႔စခန္းကို လာသိမ္းတာလား ’’ ၿပံဳးၿပံဳးရီရီနဲ႔ ျပန္ေျပာၿပီးသကာလ ကိုယ္တုိ႔ရထားတဲ့စာကုိ ထုတ္ျပတယ္။ အဲသည္စာကို ၾကည့္ၿပီး Commander ကခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာတယ္။ “ ဆာလာရုိဟင္ဂ်ာ ’’ တဲ့။ ရုိဟင္ဂ်ာ လူလည္ေတြလုိ႔ ေျပာတာပါ။

ဒါဟာ သူ႔လက္မွတ္နဲ႔ဆင္ေပမယ့္ သူ႔လက္မွတ္အစစ္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ တံဆိပ္တုံးကလည္း သူတုိ႔ဆီက BDR တံဆိပ္တုံးမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲသည္စာကိုလည္း သူတုိ႔ပုိ႔တာမဟုတ္ ေၾကာင္း၊ အဲသည္စာကိုလည္း သူတို႔ပုိ႔တာမဟုတ္ေၾကာင္း BDR တပ္မွဴးက ရွင္းျပတယ္။ “ ကုလား သူပုန္ေတြကုိ မႏွင္ပဲနဲ႔ မင္းတုိ႔တပ္ေတြကုိ ငါတုိ႔မႏွင္ဘူး ’’လုိ႔ သူက အာမခံေျပာၾကားတယ္။ ကိုယ္တုိ႔ အဲသည္လုိတစ္ခါ အေႏွာင့္အယွက္ေပးတာကုိ ခံရဖူးတယ္။

ေနာက္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကေတာ့ ဘဂၤလာေဒသခံလူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကုိ ရယူဖုိ႔ရာ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ သတင္းစာေတြမွာ လုပ္ႀကံသတင္းေဆာင္းပါးေရးခုိင္းတာ။

၁၉၈၀ ခုႏွစ္အတြင္း Becetra weekly journal ဆုိတဲ့ အဂၤလိပ္နဲ႔ ဘဂၤလီႏွစ္ဘာသာထုတ္ သတင္းစာမွာ ရုိဟင္ဂ်ာနာမည္ခံ ကုလားဆုိးေသာင္းက်န္းသူတပ္တစ္တပ္က BDR Wing Commander ကုိ အေလးျပဳေနတဲ့ ဓါတ္ပုံပါလာတယ္။ Wing Commander ရဲ႕ပုံက ေဘးတုိက္ဆုိ ေတာ့ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရဘူး။ ရာထူးတံဆိပ္ေတြကုိပဲ ျမင္ရတယ္။ ကိုယ္တုိ႔ကလည္း ဒါကိုလုပ္ႀကံ ဓါတ္ပုံမွန္းသိေတာ့ အဲသည္သတင္းစာကုိ ယူသြားၿပီး Wing Commander ကုိျပတယ္။“ မင္းတုိ႔က တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ကတပ္ေတြကုိေတာင္မကဘူး။ ျမန္မာျပည္ထဲက သူပုန္တပ္ေတြ ကိုလည္း ခ်ဳပ္ကုိင္ထားတာပဲလား ’’ လုိ႔ ရယ္သြမ္းေသြးသလုိလုိ ကိုယ္ကေျပာျပတယ္။

ဘဂၤလီဘာသာသက္ဆုိင္ရာ အာဏာပုိင္ေတြက ဒီကိစၥကို ခ်က္ခ်င္းအေရးယူတယ္။ သတင္းစာကုိ သုံးလပိတ္ တယ္။ သက္ဆုိင္ရာအယ္ဒီတာကုိ ေထာင္ခ်တယ္။ ဒီလုိေထာင္ခ်တာကို ဆန္႔က်င္တဲ့ဆႏၵျပပြဲေတြ တစ္ဘက္ မွာျဖစ္ လာျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အေျခအေနေတြေတာ္ေတာ္ ရႈပ္ေထြးသြားေသးတယ္။

ကုိယ္ေျပာျပခ်င္တဲ့ သေဘာက သူတို႔အသစ္တီထြင္လုိက္တဲ့ “ ရုိဟင္ဂ်ာ ’’ ဆုိတဲ့စကားလုံး တြင္က်ယ္သြားဖုိ႔ အတြက္ ေငြေၾကးကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္ပေလ့ေစ၊ ကုလားေတြက ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာရွိတယ္ ၊ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ၾကမယ့္သူေတြလည္း အဆင္သင့္ရွိတယ္ ဆုိတာကုိ ေျပာျပတာ။ ( ‘ ရုိဟင္ဂ်ာ’ လူမ်ိဳးဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ဘူးသီးေတာင္ပါလီမန္အမတ္ မစၥတာအဗၺဒူဂါဖားက ၁၉၅၁ ခု ၾသဂုတ္လ (၂၈)ရက္ထုတ္ ဂါဒီယန္မဂၢဇင္းမွာ စတင္သုံးစြဲခဲ့တယ္။)

ေနာက္ဥပမာတစ္ခုကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာအစုိးရက နဂါးမင္းစစ္ဆင္ေရးလုပ္ၿပီး တရားမ၀င္ခုိး၀င္လာ သူေတြ ကုိ စိစစ္ေနတဲ့ကာလ အတြင္းမွာေပါ့။ အဲသည္တုန္းက ကုိယ္လည္း ထုိင္း New Nation သတင္းစာ မွာ ေန႔စား၀င္လုပ္ေနတုန္း Bangkok Post သတင္းစာပါ ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္ဖတ္ရတယ္။ အႏူဆာ၀တီ ( Anusar Waddi ) ဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးသတင္း ေထာက္တစ္ေယာက္ေရးတာ။ ရခုိင္ျပည္ေျမာက္ပုိင္းေနာက္ခံမွာ နဂါးမင္းစစ္ဆင္ေရးနဲ႔ ရုိဟင္ဂ်ာ တုိ႔ရဲ႕ လံၾကဳတ္ရာဇ၀င္ကုိ ဆားခတ္ၿပီး ေရးထားတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ကုိယ္က ဒယ္လီတာကို သြားေျပာ တယ္။ ဒီေဆာင္းပါးပါ အေၾကာင္းအရာေတြက မွားေနတယ္လုိ႔......။ ဘာေၾကာင့္ မွားတယ္လုိ႔ဆုိ ႏုိင္သလဲလုိ႔ သူကေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ အဲဒီေဒသမွာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေဒသခံ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အျဖစ္အပ်က္အမွားအမွန္ကုိ ကိုယ္ေတြ႕သိတယ္လုိ႔ေျပာျပတယ္။ အယ္ဒီတာက တစ္ေကာ္လံေပးမယ္၊ တုန္႔ျပန္ေခ်ပတဲ့ေဆာင္းပါး ေရးခ်င္လည္းေရး……ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေရးေပးလုိက္တယ္။ 

 

ကုိယ့္ေဆာင္းပါးပါၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကိုယ္တုိ႔သတင္းစာတုိက္ကို အႏူဆာ၀တီလုိက္လာၿပီး ကိုယ္နဲ႔ လာေတြ႕တယ္။ ငါဟာ အဲသည္ဘူးသီးေတာင္ေဒသကလူ၊ နင္ေရးတာလုံး၀မွားေနတယ္လုိ႔ ကုိယ္ေျပာျပတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ေျပာၾကဆုိၾက ေဆြးေႏြးၾကေတာ့ သတင္းရင္းျမစ္ ( source )တစ္ခုတည္းကေပးတဲ့ အေၾကာင္း အခ်က္ေတြ ကို အေျခခံၿပီး အဲဒီ ေဆာင္းပါးကုိ ေရးမိတာျဖစ္ေၾကာင္း အမ်ိဳးသမီးက ၀န္ခံတယ္။ အဲသည္ source ဆီက ready-made အသင့္ေရးၿပီးသား ေဆာင္းပါးကုိ နင္ထည့္တာျဖစ္ရမယ္လုိ႔ေတာင္ ကုိယ္ေျပာလုိက္ ေသး တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးကုိ ေရးတဲ့အတြက္ နင္ အက်ိဳးအျမတ္ေတြခံစားရတာ ရွိရင္းရွိမွာေပါ့လုိ႔ ဆုိေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက ရွက္ၿပံဳးကေလးၿပံဳးေနတယ္။

အဲဒီေတာ့ ငါဘာလုပ္ေပးရမလဲ တဲ့ …… အႏူဆာ၀တီက ကိုယ့္ကို ေမးတယ္။

အဲဒါကေတာ့ နင့္သေဘာပါ၊ နင္ဘာျပန္လုပ္ေပးသင့္သလဲ ဆုိတာကုိ နင္ဖာသာဆုံးျဖတ္ ၿပီး နင္လုပ္ပါလုိ႔ပဲ ဘႀကီးက ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ နင့္ဘ၀ကုိ ငါဆုံးျဖတ္ပုိင္ခြင့္မရွိဘူးလုိ႔……။ တကယ္လုိ႔ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ကိုယ္ေျပာလုိက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက အားပါးတရရယ္ေမာ တယ္။

ဆုိလုိတာက ကုလားဆုိးေတြဆီကုိ ေအာတုိက္သြန္ထည့္ေပးေနၾကတဲ့ ေငြေၾကးရင္းျမစ္ ေတြရွိတယ္။ အဲဒီေငြေၾကးကုိသုံးၿပီး မီဒီယာတုိက္ပြဲကို ကုလားဆုိးေတြက အားသြန္ခြန္စုိက္တုိက္ ေနၾကတယ္။

ဥပမာအားျဖင့္ ေမာင္ေအးခ်မ္းကို သူတို႔ဖ်ားေယာင္းပုံကိုပဲၾကည့္။ (ေဒါက္တာေအးခ်မ္းဟာ ဘႀကီးဦးစံေရႊေမာင္ ရဲ႕ ဖေအတူ မေအကြဲညီျဖစ္ၿပီး၊ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ Kanda University of International Studies မွာ ပါေမာကၡအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူ၊ ကုလားေတြဟာ ရုိဟင္ဂ်ာ ဆုိတဲ့ ထြင္လုံးနာမည္နဲ႔ တုိင္းရင္းသားအခြင့္ အေရး ရေအာင္ လုပ္ႀကံႀကိဳးပမ္းေနၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ထုတ္ဖြင့္ခ်ေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။) ေမာင္ေအးခ်မ္းကုိ ၀ယ္ဖုိ႔ သူတုိ႔ႀကိဳးစားတယ္။ အေမရိကန္မွာ တုိက္၀ယ္ေပးမယ္၊ ၿခံ၀ယ္ေပးမယ္၊ ဘယ္ေနရာ ဘယ္လမ္းကုိ ႀကိဳက္ သလဲ……အစရွိသည္ျဖင့္ ကမ္းလွမ္းၿပီး ေငြေၾကးနဲ႔ ၀ယ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေတြကုိ လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့၊ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းပဲ ေနေတာ့……စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေခ်ာ့ေမာ့၀ယ္ယူလုိ႔မရေတာ့ တစ္ဖန္ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့နည္းကုိ သုံးျပန္ တယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့စာေတြ ေမာင္ေအးခ်မ္းဆီကုိ ပို႔တယ္။ ဆီးရီးယားက တစ္ေစာင္လာတယ္။ ေဂ်ာ္ဒန္က တစ္ေစာင္လာတယ္။

ကုိယ္ဆုိလုိခ်င္တဲ့ သေဘာက ၁၉၅၁ ခုနွစ္ကမွ စၿပီးတီထြင္သုံးစြဲလာခဲ့တဲ့ “ ရုိဟင္ဂ်ာ ” ဆုိတဲ့ စကားလုံးတြင္ က်ယ္ဖုိ႔ ဘယ္နည္းကုိ မဆုိသုံးမယ္ဆုိတဲ့ ကုလားဥာဏ္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတယ္ ဆုိတာကုိ ကုိယ္ေျပာျပတာ။

By Kyaw Zaw Oo