သူမနာမည္က မပန္းမာလာၿဖဳိးပါ။ အေဖက ဦးေအာင္ကုိဦး၊ အေမက ေဒၚတင္တင္ေအး ျဖစ္ပါတယ္။
အေဖ- ဗမာ/ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ၿပီး၊ အေမက ကရင္/ခရဇ္ယန္ ျဖစ္ပါတယ္။ မႏၲေလးၿမဳိ႕၊ ျပည္ႀကီးတံခြန္ၿမဳိ႕နယ္မွာ ေနပါတယ္။
သူမ ေလးႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ သူမမိခင္မွာ ကုိယ္ဝန္အသစ္လြယ္ထားရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူမဖခင္က အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိၿပီး ဖားကန္႔ဘက္ထြက္သြားတာ အခုခ်ိန္ထိ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။
ဒီလုိနဲ႔ သူမမိခင္ မီးတြင္းႀကီးမွာ အရပ္ လက္သည္ အကူအညီနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္တဲေလးထဲမွာ သူမညီမေလးကုိ ေမြးဖြားေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
အေဖလည္း ျပန္မလာ၊ အေမလည္း မီးတြင္းထဲမွာဆုိေတာ့ သူမတက္လက္စ ေလးတန္းေက်ာင္းကုိ ရပ္နားၿပီး၊သူမိခင္အစား ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ ေစ်းေရာင္းခဲ့ရပါတယ္။
ကုန္စိမ္းေရာင္းရျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ အရင္းအႏွီးမလုိပါ။ လယ္စပ္နဲ႔ကမ္းနားက အေလ့က်ေပါက္ေနတဲ့ ဟင္းရြက္ကန္စြန္းေတြကုိခူးၿပီး ေရာင္းျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ႏွစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ ရပါတယ္။
သူမအေမ မီးထြက္ေတာ့ သူမအေမေစ်းျပန္ေရာင္းပါတယ္။ သူမက ကေလးထိန္း၊ ထမင္းခ်က္ သက္သက္ေပါ့။
ဒီလုိနဲ႔ သူမ ဆယ္ႏွစ္သမီးအရြယ္မွာ သူမမိခင္ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္အိမ္ေထာင္က အရက္မူးသမားပါ။ အေမ့မွာ အိမ္ေထာင္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ အရိပ္လကၡဏာေလာက္ပဲ အားကုိးရၿပီး အေမရွာသမွ် အိမ္မွာထုိင္ၿပီး ေသာက္စားမူးယစ္ေနသူပါ။
ေနရတာက တဲကုတ္ေလး၊ ခ်ဳိင့္ဝွမ္းက်လုိ႔ ေျခတံရွည္ လူခ်င္းထပ္ၿပီး မအိပ္ရရံုတမည္မုိ႔ သူမ အေနက်ပ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းလည္းမတတ္ရ။ အိမ္မွာလည္း အလုပ္မရွိ။ အိပ္ရေတာ့လည္း ျပြတ္သိပ္ၾကပ္ေနလုိ႔ သူမအိမ္ဟာ သူမအတြက္ ေနေပ်ာ္စရာ သာယာဖြယ္ေဂဟာတစ္ခု မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေန႔ဘက္တြင္ ပန္းရံလုပ္ကာ အေမ့ကုိ ေငြရွာေပးၿပီး၊ ညဘက္တြင္ စားပြဲထုိးလုပ္ကာ ဆုိင္မွာပဲ အိပ္လုိက္မိပါေတာ့တယ္။
ပေထြးနဲ႔ရတဲ့ ေမာင္ေလး ေဆးရံုတက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူမလုပ္တဲ့ လၻက္ရည္ဆုိင္ အေရာင္းပိတ္သြားလုိ႔ အလုပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ပန္းရံအလုပ္ကလည္း အသက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ ကေလးလုပ္သားေတြကုိ အင္မတန္လုိအပ္မွ ေခၚတာဆုိေတာ့ ဆင္းရတစ္ခ်က္ မဆင္းရတစ္ခ်က္ပါ။
ေဆးရံုႀကီးမွာ ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ အေမတူ ဖေအကြဲ ေမာင္ေလးကုိ သြားေရာက္ျပဳစုရင္း သူမ အားကုိးရာတစ္ခုကုိ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါဘိ။
ခုတင္ခ်င္း ကပ္လ်က္လူနာရွင္ အေမႀကီး ေဒၚႏြဲ႔ပါ။ သူက သူ႔ေျမးေလးကုိ လာၾကည့္ရင္း သူမႏွင့္ ေတြ႔သြားတာပါ။ သူမအေမကုိ ခ်က္ခ်င္းေျပာၿပီး အလုပ္ရွာေပးပါတယ္။
အဲဒီေန႔မွာပဲ ခ်က္ခ်င္းအလုပ္ဆင္းရပါတယ္။ ပုသိမ္ႀကီးၿမဳိ႕နယ္၊ ေရတံခြန္ေတာင္ရပ္ကြက္မွာ ကေလးထိမ္းအလုပ္ရပါတယ္။ လခတစ္ေသာင္းခြဲ။ ထမင္းလည္း ေကာင္းေကာင္းစားရတယ္။ အိပ္ေတာ့လည္း လံုလံုၿခဳံၿခဳံ အိပ္ရတယ္။ အိမ္မွာလုိ အသက္ရွဴမဝသလုိ၊ မြန္းၾကပ္သလုိမ်ဳိး မခံစားရေတာ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေရတံခြန္ေတာင္မွာ ေနရတာ သူမေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္ရွာအပ္ေပးတဲ့ အေမႀကီး ေဒၚႏြဲ႔ဟာ သူမရဲ႕ ဒုတိယမိခင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္မဆံုးပါ။ အိပ္ရာဝင္တုိင္း အေမႀကီးေဒၚႏြဲ႔ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးႏွိမ္ခ် ရွိခုိးၿပီးမွ အိပ္ရာဝင္ပါတယ္။
by Wira Thu ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္.....
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြတို ့၏ ေဆြးေႏြးမူ ေဝဖန္မူအား လိူက္လွဲစြာ ၾကိဳဆိုပါသည္